WhatsApp
Telefoon

De kunst van het schrijven verdwijnt

door | 09 maart 2013 | Overige, School | 4 reacties

 

Ik haatte ook opstellen schrijven, want ja, toen moest dat nog met pen/potlood

Leesdame

Herinnering nummer 20 van Leesdame deed mij hardop lachen. Ik herinner mij dat ook nog. Pas in 5 VWO maakte ik voor het eerst een werkstuk op de computer thuis. Dat ging toen nog in WP51. Ik snapte er niets van: een zwart scherm met daarop groen-gele letters. Het deed zeer aan je ogen en ik had geen idee hoe ik mijn documentje moest opslaan. Dat deed mijn vader of mijn moeder. Die snapten het namelijk wel. Mijn vader was er heel handig mee: de pc kwam van zijn werk.
Die pc met 640 Kb RAM (mijn hemel, hoe overleef je dat?) en heel weinig schijfruimte was mijn eerste aanraking met een computer in de jaren negentig. Op school hadden we in de brugklas computerles. Ik herinner me dat we een tekening moesten maken met van die blokjes. Het zag er niet uit. Was dat al Paint? Of heette het toen nog anders? Ook daar werkten we met een MS-DOS computer. De eerste spelletjes die ik speelde waren Tetris, Testdrive en Prince of Persia. Allemaal in groen-grijze tinten en zwart. 
Nu zijn de rollen omgedraaid. Hielpen mijn ouders mij vroeger met de pc, nu help ik mijn moeder en daarvoor ook mijn vader met het werken op de pc. Doet de computer raar? Ach, ik kom wel even langs hoor, mams.
Windows 95 deed zijn intrede en wij kregen een nieuwe computer omdat van de oude het scherm het had begeven. Die computer werd toen nog helemaal voor ons geïnstalleerd. Tegenwoordig doe ik het zelf. Een jaar geleden heb ik mijn eigen vijf jaar oude laptop overgezet naar Windows 7 en Office 2010 geïnstalleerd. Geen enkel probleem.
Website in elkaar html-en? Kom maar. Aanpassen van de taal in WordPress? Geen probleem. Ik bekijk de broncode en ik regel het.
Mijn leerlingen weten niet anders dan dat er computers bestaan. Ze denken het soms zelfs beter te weten dan ik. Dat vind ik dan weer grappig. Als ik vertel dat ik mijn werkstukken vroeger met pen en papier maakte, dan schrikken ze zich rot. Ze kunnen het zich amper voorstellen. Als ik ze de opdracht geef om 250 woorden te schrijven, dan krijg ik bakken met commentaar. En de vraag of ze het niet mogen typen, want 250 woorden schrijven is echt veel, mevrouw.

Ach, straks op het examen mogen ze ook nog schrijven. Tenzij Nederlands digitaal afgenomen gaat worden. Maar dan nog: je ziet aan de handschriften dat het schrijven slechter wordt. Hadden jongens vroeger sowieso al een slecht handschrift, dat van meisjes wordt inmiddels ook steeds onleesbaarder. Dat vind ik dan wel jammer. Er verdwijnt een echte kunst: het schoonschrijven.

photo credit: *n3wjack’s world in pixels via photopin cc (scherm)
photo credit: ulrichsson via photopin cc (kalligrafieset)

Meer weten of vragen?

Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!

4 Reacties

  1. Leesdame

    Wat ontzettend leuk om te lezen dat je mijn herinneringen aan de jaren ’90 ergens ook heel herkenbaar vond!

    Antwoord
    • drspee

      Ja ik vond het zo herkenbaar! Ik moest er wel wat over schrijven 🙂

      Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest