WhatsApp
Telefoon

En ik huilde

door | 10 mei 2013 | Overige, Persoonlijk | 10 reacties

huilde

1 januari


Het was 1 januari van een jaar dat ik me niet meer kan herinneren. We (we is hier mijn ouders en zusje) kwamen van mijn grootouders vandaan.  Op nieuwjaarsdag gingen we namelijk altijd naar mijn opa en oma om daar de familie gelukkig nieuwjaar te wensen. Ik zag het groepje waar ik bij hing, staan en zei tegen mijn ouders dat ik ze een fijn nieuwjaar ging wensen. Ik liep naar ze toe, maar ze renden weg. Ik rende er achteraan. Toen ik in de buurt was, renden ze verder. Ik liep terug, want ik wist dat er maar één mogelijkheid was in die buurt en ik zag ze aan het eind van de straat. Ik kon alleen niet zo hard rennen.
Ik was bezweet en het huilen stond me nader dan het lachen. Ik koelde mijn verhitte voorhoofd aan een koude paal waar het bordje woonerf op stond. De tranen begonnen te rollen. Ik wilde ze alleen maar een fijn nieuwjaar wensen. Waarom gingen ze nou weglopen?
“Kom maar binnen, Martha,” zei mijn moeder toen. En ik huilde.

En ik huilde echt niet niet echt

Het was 1 januari van een ander jaar dat ik me niet meer kan herinneren, maar waarschijnlijk eentje later. We kwamen van mijn grootouders vandaan. Toen we ‘s avonds thuiskwamen van de trein, stond in de overdekte trap naar beneden mijn naam met een zwarte stift op de muur: “Martha is golo”. Wat is golo, vroeg mijn moeder en ik wist het niet.
We liepen verder en kwamen door een straat, twee straten van ons huis vandaan. Weer stond mijn naam op de straat gekalkt met diezelfde zwarte stift. “Bel Martha voor een snelle wip” met ons telefoonnummer erbij. Ik liep door, tranen van schaamte brandden in mijn keel, maar ik slikte ze weg. Ik huilde niet.
Dit was slechts een voorbode van wat moest komen. Twee avonden later in mijn geheugen werd er gebeld en ik nam de telefoon op. “Hallo?” zei ik. “Ben jij in voor een snelle wip?” hoorde ik aan de andere kant. “Meneer, ik ben vijftien,” bracht ik uit en het schaamrood vloog naar mijn kaken. Mijn moeder nam de telefoon over en sprak langdurig met de meneer. Ons telefoonnummer werd uit de escortdatabase gehaald.
Ik heb geen flauw idee hoe mijn ouders en zusje hierop reageerden. Zelf heb ik heel lang de telefoon niet kunnen opnemen.

Maar ik huilde niet

Een andere avond. We waren net thuis waarschijnlijk van mijn grootouders (we gingen daar best vaak naar toe, bedenk ik me nu) vandaan en toen kwam er een pizzabezorger aan de deur met vier pizza’s. “U heeft pizza’s besteld,” zei de jongen. Mijn moeder keek verbaasd en zei dat dit niet zo was omdat we net thuis waren. De pizza’s werden weer meegenomen. Later werden we gebeld door de pizzatent. Mijn moeder moest uitleggen wat er aan de hand was en dat het heel vervelend was, maar dat het restaurant helaas de dupe was van het gedoe.
Fijn om het van me af te schrijven. Dit zijn de dieptepunten uit mijn leven. Where I hit rock bottomzeg maar. Waar ik het meest boos om ben, nu, is dat mijn ouders en zusje er ook in betrokken zijn geweest op deze manier. Ik kon het niet meer verbergen. Nu was het pesten echt en onomkeerbaar aanwezig in mijn leven. Mijn ouders wisten het. Tot die tijd dacht ik altijd dat ze het echt niet niet echt wisten.

Meer weten of vragen?

Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!

10 Reacties

  1. miss artemis

    Stoer om dat zo op te schrijven!!!
    Wat wel weer aan geeft, ze kunnen je pesten, maar niet je waardigheid van je afnemen!
    You won!!

    Antwoord
    • Martha

      Ja als ik het zo teruglees zijn zij degenen die zichzelf te kijk hebben gezet.

      Antwoord
  2. Mary Sjabbens

    Wat een ellendelingen zeg. Goed en dapper dat je het op kon schrijven.

    Antwoord
    • Martha

      Ja, inderdaad. Zij zijn de ellendelingen, niet ik. Dat heb je goed gezegd Mary!

      Antwoord
  3. Linda Kwakernaat

    Ow Martha!!!!
    Wat een etterbakken, ik huil met je mee.
    Arm klein kind, en het dan nog verborgen voor je familie willen houden, dommerd!

    Antwoord
    • Martha

      Ja, weet je, ik dacht toen: als ik het thuis zou vertellen, dat het dan nog erger werd omdat ze op school verhaal zouden halen. Bovendien gebeurde dit buiten school om en de ouders waren er niet op aan te spreken.

      Antwoord
      • Linda Kwakernaat

        Maar meis, thuis is je veilige haven, kan je alles delen.
        Lachen en huilen!

        Antwoord
  4. jacob jan

    ben even stil
    dapper blog.
    je komt van ver. daar heb je veel kracht voor nodig gehad.

    Antwoord
    • Martha

      Dank je wel. Ik weet niet waar ik het vandaan gehaald heb, zoveel kracht. Maar als ik dan jullie reacties zie, dan voel ik mij beter. Omdat ik het van me heb afgeschreven en omdat ik het kan teruglezen en kan denken: “waarom heb ik mij hiervoor geschaamd? Die anderen waren fout en deden rare dingen waarvoor ze zich zouden moeten schamen.” En ik voel me beter 🙂
      Dit is overigens wel het ergste wat ik heb meegemaakt in het pestgedrag van anderen.
      En dankzij jouw blog over Dion kon ik het opschrijven. Dank je wel JJ. Jij maakte me hiervoor sterk genoeg.

      Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. wil je mijn piemel zien? - […] dit blog en dit blog en dit blog en dit blog en dit blog , en dit blog nou ja, zo kan ik nog…
  2. #WOT deel 45: herinneringen - Tekstbureau DrsPee - […] de #WOT. En of ik scherpe jeugdherinneringen heb. Die jeugdherinneringen heb ik al vaak beschreven: hier en hier en…

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Pin It on Pinterest