Over het algemeen wordt het je niet in dank afgenomen: zeggen wat je denkt. Ik kan hierbij verschillende voorbeelden noemen, maar ik denk dat iedereen de namen wel weet.
Ik vind het heel moeilijk om te zeggen wat ik denk. Heb dat altijd voor me gehouden. Het was een soort overlevingstechniek. Als ik maar niet opviel, geen afwijkende mening liet blijken, dan was ik veilig. Ik leerde mezelf om stil te zijn, niets te zeggen van wat ik dacht of voelde. 
Morgen hoop ik een keer mijn zwijgen te doorbreken. Er is een vergadering op school. Het is niet mijn werkdag, maar ik ga er wel naar toe. Een van de onderwerpen tijdens de vergadering is communicatie. Die verloopt niet vlekkeloos, namelijk. Alles wordt naar iedereen gemaild binnen de sectie. Er is geen e-mailprotocol. Dat vind ik erg verwarrend. Misschien ben ik dan wel een beetje autistisch, maar ik snap dan gewoon niet of er van mij verwacht wordt dat ik antwoord.
Morgen ga ik dus voor het eerst in de vergadering mijn mond opendoen en zeggen wat ik denk. Ik vertel mijn ervaringen met e-mailen vanuit de verschillende bedrijven waar ik heb gewerkt en hoe duidelijk dat is en dat het normaal is om op die manier te e-mailen. Daarnaast zal de communicatie gewoon helderder moeten. Als je iets van iemand wil, dan mail je dat naar die persoon en niet naar de hele sectie. Als je iets wil van iemand anders en je wil iemand daarbij op de hoogte stellen, dan gebruik je de CC-optie. De BCC-optie vind ik een achterbakse optie. Als je naar de leidinggevende e-mailt, doe dat dan open en bloot.
Communicatie is zo belangrijk. Je mag van docenten Nederlands best verwachten dat zij beter kunnen communiceren dan andere docenten. En dat zal de strekking van mijn boodschap zijn.
Morgen zeg ik wat ik denk. Morgen is de dag dat ik mijn mond zal opendoen.
photo credit: Florian SEROUSSI via photopin cc