Het waait. Om mijn huisje heen waait het. Een heerlijk geluid vind ik dat. Het geluid van de wind die zich door kieren perst en zich huilend door hoekjes jaagt.
Hij speelt met bladeren: zit ze achterna door de straat tot de arme boomblaadjes zich uit wanhoop in een hoekje van twee huizen laten jagen en daar een angstig heenkomen vinden.
Dan waait de wind weer verder, rukt aan takken van bomen die niet los willen laten en uiteindelijk met luid gekraak toch afgescheurd worden.
Terloops klapt hij paraplu’s binnenstebuiten, trekt aan fietsers en waait onder rokjes van meisjes als een gluurder om een Marilyn Monroe-effect te bereiken. De storm maakt van de in hun kragen gedoken voorbijgangers kromgegroeide bejaarden.
De storm vervolgt zijn weg en maakt van rustige vijvertjes kolkende plassen, laat golven op zee over elkaar heen buitelen zodat het schuim wit afgetekend op de zwarte koppen staat.
En ik lig lekker in mijn bed. Geniet van het geraas van de eerste herfststorm van dit jaar. Ja. Dit is echt mijn favoriete jaargetijde. Kom er maar in, herfst!