“Ik lette even niet op en toen was hij weg! Ontsnapt!” De verzorger van het verzorgingstehuis was echt in paniek. “Meneer van Velen is al 89 en hij moet zijn medicijnen hebben!” zei hij, terwijl hij de agent doordringend aankeek om te zien of hij de ernst van de situatie wel in zag. De agent noteerde de opmerkingen van de verzorger en gaf aan dat hij alles zou doen wat in zijn vermogen lag om Van Velen terug te vinden. Pieter van Velen bekeek het hele circus vanaf het balkon van de flat aan de overkant van het tehuis en grinnikte.
“Wat een sukkels,” dacht Pieter. Hoe hard dachten ze dat hij kon lopen? Hij zou natuurlijk niet ver komen, maar van zijn tijdelijke vrijheid zou hij zeker nog even gaan genieten, voor ze hem weer zouden opsluiten. Verbitterd dacht hij even aan zijn dochters, die geldverslindende stijve trutten die hem in het tehuis hadden opgesloten. Hoe hadden ze het hem kunnen aandoen? Pieter schudde zijn hoofd en verdreef de negatieve gedachten snel uit zijn hoofd. Dat kon later wel. Nu zou hij lekker genieten van zijn heroverde vrijheid. Deze krasse knar zouden ze niet zo snel weer terugstoppen in dat benauwde kamertje.
Hij wachtte tot alle politieauto’s waren verdwenen, voordat hij behendig via de noodtrap naar beneden klauterde. Ondertussen bedacht hij wat hij zou gaan doen. Hij kende nog een leuk meisje ergens in de stad, maar dat was wel heel erg cliché: het oude geile opaatje dat nog een keer zijn luie zaad in een jong grietje wil storten. Nee, dat zou hij niet doen. Bovendien: te vermoeiend en te duur. Nee, hij zou eerst lekker een biertje gaan drinken in zijn vertrouwde café bij Mien en daarna zou hij nog wel zien.
“Ze zoeken je, Pieter,” zei Mien toen hij was gaan zitten op zijn eigen kruk. “Ga jij me verlinken, Mien of geef je me eerst een biertje?” zei Van Velen tegen de dame achter de bar met een dikke knipoog. Mien tapte een onvervalst goed biertje en gaf het hem. “Ik ga wel weer terug hoor,” zei hij, toen hij doorkreeg dat ze hem bleef aankijken, “maar ik wilde nog even een keer zo’n heerlijk biertje bij je drinken.” Mien glimlachte.
Het was zo’n heerlijk gevoel: ontsnapt zijn en eindelijk weer even kunnen doen en laten wat hij wilde, dat Pieter van blijdschap even niet wist wat zijn volgende stap zou zijn. Het biertje smaakte goed, maar een tweede zou hij niet nemen. Hij wist dat dat niet zo goed samen zou gaan met zijn bloedverdunners. Daarom dronk hij het extra langzaam op.
Terwijl hij van zijn biertje genoot, bedacht hij dat hij wel weer eens een hengeltje zou willen uitwerpen, dus hij vroeg Mien of ze de visspullen van haar overleden man nog had bewaard. Tien minuten later ging Pieter naar zijn favoriete visstekje. Daar ging hij zitten, wierp zijn hengel uit en wachtte tot de vissen zouden bijten of tot hij herkend zou worden. Hij wist best dat zijn signalement verspreid zou zijn op Twitter, Facebook en via alle andere kanalen zoals tv en radio. Het zou een kwestie van tijd zijn.
Terwijl hij daar zo zat langs de waterkant, starend naar de dobber en bedenkend hoe gelukkig zijn leven was geweest, dommelde hij weg. Hij sliep in om niet meer wakker te worden.