Ik houd er niet van: boeken waarbij de spreker geen couleur locale laat zien in het spraakgebruik. Natuurlijk moet niet ieder personage accentloos Nederlands spreken, maar de bijrollen mogen best wat laten merken van de dialecten die gesproken worden in een bepaalde regio. Daarom vind ik de Haagse Harry strips erg leuk, maar ook erg vermoeiend. Sommige zinnen moest ik echt uitspreken om te begrijpen wat er stond. Ik was ook wel erg blij met de uitleg over de uitspraak van het Haags. Een zin die ik mij het beste kan herinneren ging over de uitspraak van [â] aan het einde van een woord, zoals bijvoorbeeld het typisch Haagse voorvoegsel kankâh. Dit laatste lettergreepje spreek je uit door je onderkaak slap te laten hangen, aldus schrijver Marnix Rueb. Mocht het je niet lukken om je onderkaak slap te laten hangen, dan kun je het beste bij de F-side van ADO juichen op het moment dat Feyenoord scoort. Daarna heb je geen problemen meer met een slappe onderkaak en kun je het Haags prima uitspreken.
Op dit moment speel ik in de auto luisterboeken af. Ik vind het leuk als de verteller dan ook echt een accent laat horen bij het personage. Zeker als het aangegeven staat dat een personage een bepaald accent heeft, zoals Cockney, New Yorks, Texaans of Rotterdams of Gronings. Natuurlijk is het lastig om een dialect na te doen, maar een goede verteller zal erop geoefend hebben om een accent enigszins te benaderen.

Accentloos (voor)lezen, niet mijn ding

Ik wil graag de personages een bepaald karakter meegeven. Dat kan ik doen in mijn hoofd door ze een bepaalde manier van spreken mee te geven. Het ene personage spreekt zacht, het andere hard. Sommige nasaal of juist glijerig. Het ligt aan de rol die een personage speelt welk accent het personage krijgt in mijn hoofd. En dat kan ook een dialect zijn. Amsterdams, Rotterdams of Haags. Of misschien Twents. Dat vind ik wel het allerleukste. Zo maak ik een boek levend voor mijzelf.
Aan de andere kant, als de schrijver een accent meegeeft door tekst fonetisch op te schrijven, dan moet ik toch wel eens twee keer kijken wat er staat. En soms lees ik het hardop voor mezelf om erachter te komen wat er staat. Maar alleen als ik alleen ben.