De boeken die ik gister noemde bij de #50books vraag zijn boeken die ik of gelezen heb of waarvan ik film heb gezien. Het boek dat me echter het meest is bijgebleven heb ik bewaard voor mijn blog van vanavond.
De boeken die ik heb gelezen en de films die ik heb gezien, zag en las ik in het kader van mijn studie en mijn periode als docent Nederlands. Sommige boeken wilde ik niet eens lezen: Mulisch bijvoorbeeld. Iedereen die dit blog vaker leest, weet dat ik een antipathie jegens deze schrijver heb. Andere boeken heb ik gelezen omdat ik wilde weten wat mijn leerlingen lazen. Of de film bekeken omdat ik de leerlingen een filmverslag wilde laten schrijven van een literair boek, zodat het toch nog enigszins verantwoord was om een film te vertonen.

Oorlogswinter is het boek over de oorlog dat mij het meest is bijgebleven

Ik las het boek van Jan Terlouw in 1991. Dat weet ik zo goed omdat ik het kreeg in het pakket Jonge Lijsters. Ik zat in de tweede klas van het voortgezet onderwijs. Het boek gaat over de laatste oorlogswinter, de hongerwinter van ’44-’45. Michiel is een jongen van vijftien die betrokken raakt bij het ondergrondse verzet van zijn dorp. Hij kan niemand in vertrouwen nemen, want misplaatst vertrouwen kan het hele dorp in het verderf storten.
De scene die mij het meest is bijgebleven, is de scene waarin twee Joodse onderduikers kleding krijgen in het huis waar Michiel woont. De mannen, verkleed als vrouwen, vragen om een vuurtje en de moeder van Michiel gooit een luciferdoosje naar een van de mannen, die zijn benen samenknijpt om het doosje op te vangen. De moeder legt uit dat dit niet goed is, omdat vrouwen hun rokken als een vangzeil gebruiken en dat zij dus hun benen uit elkaar doen om iets op te vangen.
Dit fragment is me bijgebleven. Ik heb geen flauw idee waarom. Geen idee waarom dit fragment in het hoofd van een veertienjarig meisje is blijven hangen. Maar het is blijven hangen. Het heeft indruk gemaakt.