De mensen die mij al wat langer volgen dan vandaag, weten dat ik een verschrikkelijke hekel heb aan schrijven in boeken. Net als aan ezelsoren en het breken van ruggen van boeken. Het is mij allemaal een gruwel. Fouten verbeter ik dan ook niet in boeken. En ook niet op een papiertje erbij.
Maar het irriteert me wel: de redacteur heeft zitten slapen of de vertaler heeft zich er met een Jantje-van-Leiden van afgemaakt. Ik las net een blog van Leesdame, over het boek Happy life van Mascha. Ze schrijft:

Maar… echt prettig lezen was het niet. Het boek is heel slecht afgewerkt. De tekstopmaak mist de puntjes op de i en iemand is duidelijk vergeten om de tekst na te lopen op fouten. Ik vraag me zelfs serieus af of het boek daadwerkelijk geredigeerd is. Het boek is gepresenteerd op de Beautygloss Party. Ergens bekruipt mij het gevoel dat het boek juist voor die datum klaar moest zijn en dat er niet meer zo nauw gekeken is naar het eindresultaat. Op sommige momenten had ik zelfs het idee dat ik een ruwe proefdruk in handen had. Maar ik heb de tweede druk… Ik verbaas mij echt over deze slordige afwerking.

Als je een boek in handen krijgt met zo’n slordige afwerking als hierboven beschreven, dan vind ik dat het afdoet aan mijn leeservaring. Ik las ooit de Kronieken van Aurian in de vertaalde versie, in het Nederlands, zo’n vijftien jaar geleden. Ik las de boeken meerdere malen, maar steeds als ik bij dat ene stukje kwam, dan las ik er zo snel mogelijk voorbij.
De fout die daar door de vertaler werd gemaakt, was dat het verkeerde personage het woord kreeg. Het personage was niet eens in de buurt op het moment dat het gesprek werd gevoerd in het verhaal. Dat vind ik zo’n vreselijke slordigheid dat ik het boek nu niet eens meer zou lezen. Ik lees nu gewoon lekker de Engelse versie van het verhaal.