#50books is een initiatief van @petepel. Hij stelt iedere week een vraag over een boek die je naar eigen inzicht mag beantwoorden. Deze week vraag 19: Wie is er lid van een online leesclub?
Hier het korte antwoord: “ik niet”. Voor mij niet verplicht lezen. Daar heb ik echt genoeg van.
2009: Lezen met een ereader, eigen collectie
Ooit in een ver, grijs verleden tijdens mijn studententijd was ik lid van de ECI, maar de streekromannetjes waren niet mijn ding. Ook de verplichting om te bestellen, kwam mijn portemonnee niet zo ten goede, dus na een jaar heb ik mijn lidmaatschap opgezegd.
Een leesclub, al dan niet online, is een interessant gegeven. Als docent Nederlands zou ik vóór moeten zijn. Er zijn tenminste mensen die lezen, die een boek of ereader ter hand nemen en lezen. En ik ben er ook voor. Maar het zijn niet de volwassenen die meer “moeten” lezen, het zijn de kinderen die meer moeten lezen.
Kinderen zijn steeds meer tijd kwijt aan de computer, de telefoon en spelletjes op verschillende apparaten. Er blijft geen tijd meer over voor lezen, terwijl dat toch zo ontzettend belangrijk is voor de algemene ontwikkeling en de uitbreiding van de woordenschat. Zo zat ik bijvoorbeeld gisteren op een verjaardag met een paar dertigers en meer twintigers in Hoek van Holland, tegenover de Maasvlakte. Ik zag een vlam boven op een pijp staan en ik zei: “Zo ze zijn daar flink aan het affakkelen!” Van de aanwezige twintigers kreeg ik lege blikken, de dertigers kenden het woord. De twintigers zijn opgegroeid met de computer, kunnen dingen opzoeken via Google of Wikipedia.

Lezen is saai

Maar ja, “lezen is saai”, volgens mijn leerlingen.
Op twee van de scholen waar ik werkte, is wel geprobeerd lezen te introduceren. De eerste school introduceerde een paar jaar geleden dat er één keer per week het eerste uur een kwartier werd gelezen. De hele school leest, de docenten, de receptioniste en het andere onderwijsondersteunende personeel, inclusief de rector. Iedereen las. Het antwoordapparaat werd zelfs aangezet. Op deze VMBO-school was het verplicht.
Een andere school waar ik werkte, had voor de brugklassers een boekenclub opgericht, niet verplicht. Eén keer in de maand zochten de deelnemende leerlingen een boekje uit dat ze dan gingen lezen en op vrijdag werd dat boek dan besproken met cola en chips. Om te laten zien dat lezen ook leuk kan zijn.
Of dit de juiste manier is: cola en chips of verplicht vijftien minuten per week lezen, ik weet het niet. Misschien moeten we de hele Nederlandse literatuurcanon wel omgooien en eens wat minder “werk met pretentie” op de lijst zetten, zodat boeken lezen ook voor jongeren weer leuk wordt. Want volgens mij hebben pubers wel genoeg van de grote drie waar mijn professoren zo lyrisch over waren.