#50books vraag 42: en de Nobelprijs gaat naar…
Deze week werd de Nobelprijs voor de literatuur uitgereikt aan Bob Dylan. Toen ik het hoorde stond ik met mijn oren te klapperen. Bob Dylan? Wat krijgen we nou? Een liedjeszanger wint deze prestigieuze prijs. Mijn keuze is het niet. Fijn dat Hendrik-Jan mij dus de doorslaggevende stem geeft in de keuze voor een laureaat. En de Nobelprijs voor de literatuur gaat naar…
Ja, en dan? De winnende schrijver of schrijfster moet iets idealistisch in zijn werk hebben. En nog belangrijker: hij of zij mag niet dood zijn. En dan leg ik mijzelf nog een extra beperking op: het moet een vrouw zijn. Waarom? Omdat sinds het uitreiken van deze prijs slechts veertien vrouwen geëerd zijn.
De Nobelprijs voor de literatuur gaat naar…
Antjie Krog. Zij is een Afrikaanse dichteres die veel gedichten heeft geschreven over moederschap, ouder worden, verbondenheid met haar land en diepe worsteling met de ongelijkheid en het racisme in haar land. Ze wordt vergeleken met twee andere dichters: Sylvia Plath en Nobelprijswinnares Wislawa Szymborska. Niet de minsten wat mij betreft.
Voorbeeld van een gedicht:
Kyk, ek bou vir my ‘n land
Kyk, ek bou vir my ‘n land Waar ‘n vel niks tel nie, Net jou verstand. Waar geen bokgesig in ’n parlement kan spook om dinge permanent verkramp te hou nie. Waar ek jou kan liefhê langs jou in die gras kan lê sonder om in ’n kerk ‘ja’ te sê. Waar ons snags met kitare sing en vir mekaar wit jasmyne bring. Waar ek jou nie gif hoef te voer as ’n vreemde duif in my hare koer. Waar geen skeihof my kinders se oë sal verdof. Waar swart en wit hand aan hand vrede en liefde kan bring in my mooi land.
Kijk, ik bouw voor mij een land
Kijk, ik bouw voor mij een land waar huidskleur niet telt, alleen verstand. Waar geen geitenkop in een parlement kan spoken om dingen permanent verkrampt te houden. Waar ik je kan liefhebben me naast je in het gras kan leggen zonder in een kerk ‘ja’ te hoeven zeggen. Waar we ’s nachts zingen bij de gitaar en witte jasmijn meebrengen voor elkaar. Waar ik jou geen gif hoef te voeren als een vreemde duif in mijn haren komt koeren. Waar geen rechter in een echtscheidingszaak de ogen van mijn kinderen dof maakt. Waar zwart en blank hand in hand vrede en liefde brengen in mijn mooie land.
Je ziet in dit gedicht dat zij het over de apartheid heeft in Afrika. Zij bouwt voor zichzelf een utopia waar alles goed is en waar iedereen gelijk is. Een mooi gedicht dat Antjie schreef toen zij zeventien jaar oud was. Sindsdien heeft zij nog veel meer gepubliceerd, niet alleen gedichten, maar ook romans en toneelstukken.
Dit jaar is de gastheer van de serie #50books Hendrik-Jan de Wit. In 2013 en 2015 werden de vragen gesteld door Peter Pellenaars. In 2014 nam ik zelf de honneurs waar.
Iedereen is vrij om de vragen te beantwoorden zoals hij of zij wil. Laat je reactie achter bij Hendrik-Jan, zodat iedereen je antwoord op de wekelijkse vraag kan lezen.
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
0 reacties