10.

Op het computerscherm stond “Game Over” met daaronder twee opties: 1. Try Again en 2. End Game. Met mijn laatste krachten keek ik naar het scherm, niet begrijpend wat er aan de hand was. Aan de randen van mijn blikveld werd het al zwart. De pijn in mijn buik was onbeschrijflijk.

9.

De timer die bovenaan het scherm stond telde af. Hij stond nu nog op negen seconden. Kennelijk had ik dus een keuze te maken. Wilde ik het spel beëindigen of ging ik het nog eens proberen. Ik moest wel snel beslissen, want ik voelde mijn benen al niet meer en ook mijn vingers begonnen te tintelen. Het bloed trok naar de waarschijnlijk gapende wond in mijn buik.

8.

Nog acht seconden. Mijn versufte brein kon het niet bevatten. Ik hoefde alleen maar mijn hand uit te steken en op een van de twee cijfers te drukken om een keuze te maken. “Denk na! Focus!” Maar het bleef moeilijk om me te concentreren. De pijn was zo erg. En ik had de wond nog niet eens gezien.

7.

Ik keek langzaam naar beneden, totaal onvoorbereid op wat ik zou zien. Trillend haalde ik mijn handen weg. Het zwaard dat in mijn buik stak, had een enorme ravage aangericht. Ik wist dat het niet meer te repareren zou zijn, gesteld dat ik überhaupt op tijd bij een dokter zou kunnen komen. Ik zou sterven. Of?

6.

Opnieuw richtte ik mijn blik naar het scherm. Nog zes seconden bedenktijd. Zou ik opnieuw proberen uit deze hel te komen of zou ik het spel beëindigen en sterven? Wie zei me dat het deze keer wel zou lukken? En zou ik dan nog een keer mogen kiezen als het weer verkeerd afliep?

5.

De tijd op het scherm tikte langzaam maar onverbiddelijk weg. Ondertussen zag ik mijn hele leven aan mij voorbijgaan. Nou ja, mijn hele leven? Vooral de hoogte- en dieptepunten. Mijn ouders en zusje. Mijn schooltijd. Mijn familie. Mijn non-existente liefdesleven. Diploma’s, foute keuzes en vrienden en vriendinnen. En in tegenstelling tot wat men je doet geloven: dat gaat echt niet in een flits. De complete film trok in slowmotion aan me voorbij.

4.

Dat die film met hoogte- en dieptepunten dan in een seconde voorbij was, ondanks de slowmotion, leek me geen goed teken. Weinig interessante film: niet boeiend, te kort en bijzonder weinig liefde en seks. Het zou geen kaskraker zijn.
Ondanks de pijn moest ik lachen om mijn sarcastische gedachten. Dat was in ieder geval nog in tact. Ik moest nu toch echt wel een keuze gaan maken.

3.

Terwijl ik zo mijn saaie leven lag te bekijken, stond er plotseling een engel voor me. Het verbaasde me niet. Een engel kon er ook nog wel bij. Het was vast niet mijn beschermengel, anders had ik hier niet gelegen. “Je hebt niet echt je best gedaan, hè, beschermengel,” zei ik met zwakke stem.
“Spaar me je sarcasme,” zei de engel, “ik kom je alleen vertellen dat je de hemel nog niet in mag. We zijn nog niet klaar voor je.”
“Fijn,” mompelde ik, “en de Duivel heeft een straatverbod tegen me.” Ik heb dus lekker veel keuze.

2.

“Je kunt het altijd opnieuw proberen,” zei de engel, ongeïnteresseerd.
“En bedankt he, voor je vertrouwen,” fluisterde ik. De engel verdween. Ik had nog maar heel even om te beslissen wat ik zou doen.

1.

Met mijn laatste krachten stak ik mijn bebloede hand uit en drukte op de knop en op Enter.

Weet u zeker dat u opnieuw wilt beginnen?

Ja Nee

Een Windows computer! Ik blies mijn laatste adem uit.

Wil je ook leren om dit soort korte verhalen te schrijven? Kies dan voor een online cursus Verhalen schrijven! Probeer nu de eerste les gratis!.