Net als iedereen zat ik gisteren gekluisterd aan Twitter en de tv. Alles wat er gister werd gezegd, op Twitter, op tv, kwam binnen. Hard binnen. Ik merkte dat ik aan mijn tax zat na twee uur en ging kraaltjes sorteren.
Vandaag kon ik wat beter uit mijn woorden komen. Ik probeerde het diepere waarom erachter te bedenken voor mijzelf. Waarom zou Isis zo reageren als ze doen? (Ik ga ze weer Isis noemen: door de door hun gekozen term te gebruiken, erken ik het door hen uitgeroepen kalifaat en dat kan ik niet.)
Voor mijn gevoel gaat het verder terug dan enkel de bombardementen van Frankrijk op Syrië. Ik ben bang dat het teruggaat tot de tijd waarin het christendom zich superieur achtte aan de mohammedanen. Dat die superioriteit en de arrogantie nu met gelijke munt wordt terugbetaald.

Ik ben echt bang

Dit is wat mij opviel:

Typisch: op Twitter en radio spreekt men van liefde. Regeringsleiders spreken van oorlog…. #observatie

— Martha Pelkman (@drspee) November 14, 2015

En ik ben een beetje bang. Of eigenlijk: ik ben echt bang. Bang dat er inderdaad oorlog komt en dat we straks de Derde Wereldoorlog beginnen en dat dit een oorlog is die nog jaren zal voortduren.
En ik kan er niets meer aan toevoegen: alles is gezegd. Alles wordt gezegd en alles slaat dood. Veel loze woorden, veel dreiging, veel oorlogstaal. Veel te veel doden.
Op Facebook postte ik dit gedicht van Annie MG Schmidt Aan een klein meisje:

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and’re muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen…
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

Een verlangen terug naar toen. Een verlangen naar vroeger, toen ik nog niet zoveel hoefde te begrijpen van de wereld. Maar misschien is dit nu wel meer van toepassing:

Niet meer vluchten, maar onder ogen zien, onze hand in eigen boezem steken en misschien eens haat met liefde gaan bestrijden in plaats van vergelding zoeken.
Bang dat ik straks niemand heb om bij te schuilen.