Ik heb lang nagedacht of ik dit blog wel zou posten, maar ik heb een bekentenis. Het moet me echt van het hart. Jarenlang heb ik het voor me kunnen houden. Maar het wordt me teveel. Ik kan het niet meer voor me houden. Het móét eruit! Ik kan er niet meer tegen, het doet me pijn dit voor jullie te verbergen.
Ik lig er nachten van wakker. Ik slaap dus slecht en ben daardoor chagrijnig en vervelend tegen mijn omgeving overdag. En als het er is, dan houdt het me de hele dag bezig. Het laat me niet los en ik kan er niet goed mee omgaan. Sterker nog, ik kan het niet loslaten, hoewel het na verloop van tijd mij wel loslaat.
Al mijn gedachten wentelen om dat ene dingetje. En nu heb ik dan dus besloten om het aan mijn lezers te bekennen. De reden waarom ik nu beken, is omdat ik jullie ben gaan vertrouwen. Hoewel ik de meeste van jullie niet persoonlijk ken, voel ik mij veilig genoeg om dit diepe, duistere geheim hier aan jullie toe te vertrouwen.
Ik hoop dat jullie er klaar voor zijn, dat jullie mij niet zullen veroordelen om dit inktzwarte geheim dat mijn leven tekent.
Hier komt het dan.
Ik ben een korstjeskrabbelaar. Als ik een korstje heb, dan moet ik het eraf krabbelen, ongeacht waar het zit. Het moet eraf. Hoe vast het ook zit en hoeveel bloed er ook uit komt zetten: het korstje moet weg. En dan moet er natuurlijk een pleister op, want anders komt alles onder het bloed te zitten. Mijn moeder noemde mij vaak juffie pleister.
Zo. Dat is het. Mijn inktzwarte, diepe, duistere geheim. Ik vertrouw erop dat jullie deze informatie niet tegen mij zullen gebruiken, lieve lezers.
😉