Ze stond aan het begin van het pad naar het altaar. Anne had hier altijd al van gedroomd. In een witte jurk, aan de arm van haar vader langzaam tussen de banken door lopen naar haar toekomstige echtgenoot. Hij stond aan het einde van het pad op haar te wachten. Hoe symbolisch!

Anne’s knieën leken wel van pudding gemaakt. Ze was blij dat haar vader haar arm stevig vasthield, zodat ze niet zou vallen of struikelen. De muziek begon te spelen en stap voor stap schreden Anne en haar vader naar de tafel waar de ambtenaar zat. Haar ogen glinsterden terwijl ze glimlachte. “Niet gaan janken, nu,” beet ze zichzelf toe, “niet janken.” Maar daar rolde de eerste traan. Waarom werd ze nu zo fucking emotioneel?
Aan het einde van het pad stond Thijs. Haar lieve, knappe, stoere aanstaande echtgenoot. Ondertussen poetste haar vader de traan van Anne’s wang en gaf haar een kus. Hij ging zitten naast haar moeder. Anne voelde de blik van haar schoonvader op zich gericht maar ze keek naar Thijs. Ze fluisterde iets tegen hem.
Thijs keek liefdevol naar zijn Anne. Wat was ze mooi in haar witte trouwjurk. Het slanke lijfje was strak en accentueerde haar ronde vormen perfect. De rok zelf liep uit in een lange sleep en leek van zijde. Haar gezicht was niet al te zwaar opgemaakt, zo kwam haar natuurlijke schoonheid meer tot zijn recht, vond Thijs. Naast Anne liep zijn schoonvader. Keurig in rokkostuum. Langzaam liepen ze op gearmd op hem af. Hij zag dat Anne haar best deed om niet te gaan huilen. Toch glinsterde er een diamantje op haar wang. Hij zag hoe haar vader de diamant wegveegde en Anne een zoen gaf. Daarna kwam Anne naast hem staan en keek hem vol liefde en vertrouwen aan. Thijs keek met tedere blik naar Anne, ze fluisterde: “Je vader is er ook.” Thijs keek naar zijn vader Bert en schrok.
Bert staarde met onverholen lust naar Anne. Wat kreeg hij een lekker wijf als schoondochter! De trouwjurk maakte haar nog mooier dan ze al was. Bert zag hoe de stevige borsten door het lijfje omhoog geduwd werden en hoe de zijde van de rok de benen bij iedere stap accentueerde. Zijn ogen glinsterden. Hij zag de traan op Anne’s wang naar beneden rollen en verdwijnen tussen haar tieten. De tweede traan bleef liggen op haar wang, waar haar vader hem met een wit zakdoekje weghaalde. Bernard, Anne’s vader, gaf haar een kus, precies op plek waar de traan was blijven liggen. Eigenlijk had Bert dat wel willen doen. Zijn ogen bleven hangen bij de spleet tussen Annes borsten, daar waar de traan in was gerold. Zijn linkerhand verdween in zijn broekzak en streek over iets hards.
Bert hoorde niets van de speech van de ambtenaar van de burgerlijke stand. Hij keek alleen maar naar zijn schoondochter. In zijn verbeelding stond hij naast Anne, niet Thijs. In zijn verbeelding antwoordde hij ‘ja’ op de vraag of hij aannam tot zijn wettige echtgenote. In zijn verbeelding zoende hij Anne vol op de mond toen de ambtenaar het zei. Maar het was niet Bert die zijn tong in Annes mond stopte. Maar Thijs.
Thijs zoende zijn echtgenote vol op de mond. Op dat moment knapte er iets in Bert. Een groen monster gromde en grauwde in zijn borst. Uit zijn linkerbroekzak pakte Bert zijn pistool en haalde de trekker over.