“Ik kan het niet,” huilde het meisje. Robin stond voor een hoge muur met daaraan een touw waarmee ze over die hoge muur moest klimmen. “Kan niet ligt op het kerkhof, daar staat wil niet!” zei de drilsergeant. “Klimmen!” zei hij, “En geen smoesjes meer! Je houdt de hele groep op. Ben jij nou een doorzetter?” Verderop stond het groepje bootcampers ongeduldig te wachten tot ze verder gingen.
Het meisje huilde nog wat. “Ik ben hier niet voor gemaakt,” dacht ze. “Die muur is zeker vijf meter hoog.” De drilsergeant had het gehad met Robin en was de muur overgegaan alsof het een vluchtheuveltje was. Met zijn opbollende biceps had hij zich aan het touw opgetrokken en was aan de andere kant van de muur gesprongen en lichtvoetig, tenminste, dat vermoedde Robin, geland op het gras. Nu moest zij nog over de muur.
Ze keek nog eens naar de muur en wreef over haar eigen armpjes die zeker niet zo gespierd waren als die van de instructeur. Ze vervloekte haar vriend: hij stond haar een beetje af te blaffen hier tegenover al die andere deelnemers aan de bootcamp. Robin baalde dat ze zich had opgegeven. Maar ze kon nu niet meer achterblijven. Ze klemde haar tanden op elkaar, pakte het touw beet en zette haar voeten tegen de muur aan om zo omhoog te klimmen.
De eerste poging was beschamend. Na een meter stortte ze uit het touw om plat op haar kont op het gras terecht te komen. Ze verbeet de pijn, terwijl de tranen in de ogen stonden en wreef over haar billen. Dat deed verdomme nog zeer zeg! Opnieuw keek Robin naar de muur: poging twee.
Poging twee verliep beter, maar opnieuw stortte Robin ter aarde. Poging drie en vier verliepen net zo. Het meisje wilde echter niet opgeven en besloot dat poging vijf dan maar moest gaan lukken. Ze zou haar vriend wel eens laten zien dat ze… Ja wat eigenlijk? Als ze de muur overging, dan had hij gelijk gekregen. Aan de andere kant: ze was wel degelijk een doorzetter, alleen was ze niet sterk. Dus moest ze slim zijn.
Ze keek naar de muur en het touw. Ze pakte het uiteinde en knoopte het om haar middel met een schuifknoop. Iedere keer als ze een stukje hoger was geklommen, schoof ze het touw mee. Zo voorkwam ze dat ze uit het touw viel en had ze een soort verzekering dat ze ook niet zou kunnen vallen. Robins armen trilden als een idioot, maar ze wilde niet opgeven.
Steeds hoger klom ze en voor ze het wist was ze bovenaan. Ze hees zichzelf op de rand van de muur en schrok even: het groepje bootcampers stond er nog. Toen ze haar zagen, begonnen ze te juichen. Onderaan de muur stond haar vriend breed lachend op haar te wachten. Ze sprong van de muur af en hij ving haar op: “Ik wist dat je het kon! Mijn kleine doorzetter!” zei hij trots en hij zoende haar vol op haar mond.
Even later keek Robin om: bij nader inzien was die muur toch niet zo hoog als hij eerst had geleken.