Terwijl mijn moeder en ik aan het eten waren vanavond op mijn vakantieadres (de pitbulls leven nog, zei mijn buurvrouw) zat er een echt authentiek Noord-Hollands gezin aan de tafel achter ons te eten. Later op de avond begreep ik dat zij uit Purmerend kwamen. Ik had aan het accent al gehoord dat ze van boven het Noordzeekanaal moesten komen. Ze spraken niet erg zachtjes. Een van de twee dochters was doof of slechthorend en geestelijk had zij misschien het verstand van een vijfjarige. De andere dochter schatte ik niet hoger in dan vmbo-t qua verstandelijke capaciteiten.
Tijdens het eten zat de slechthorende dochter haar vader te roepen. “Apa apa papa aba”. Vader reageerde nauwelijks. Toen liep hij uiteindelijk mee naar het kinderbuffet. De dochter had kennelijk te veel eten opgeschept want vader zei dat het nu wel genoeg was. Toen beiden gingen zitten, gooide zij waarschijnlijk met haar bestek of eten of zo, want in onvervalst Purmerends riep hij: “Gaan we gooien?” En daarbij deed hij iets handtastelijks want zijn vrouw riep dat hij zich moest gedragen omdat ze daar zaten te eten. Vader werd heel boos en liep weg. Het werd muisstil in het restaurant. We voelden ons erg ongemakkelijk.
Moeder kennelijk ook, want, zo zei ze, hij weet dat ik hem niet achterna ga. Ik concludeerde dat dit dus al vaker was gebeurd. Oma bevestigde mijn vermoeden: “Als hij haar weer slaat, moet je je spullen pakken en vertrekken. Of jou. Kijken hoe hij dan reageert.” En de andere oma: “Mag je hopen dat Ajax morgen wint, anders ken je weer de hele dag je kop houden.”
Ik voelde me echt zeer slecht op mijn gemak en fluisterde een stom grapje: “Ik voel een aa-em-kaatje* aankomen.” Een voor een verdwenen de verschillende familieleden naar buiten om een sigaretje te roken. Gezellig. Samen op vakantie.
*AMK = advies- en meldpunt kindermishandeling