“Er zijn er steeds meer, eenzame mensen die de kerst zonder aandacht van anderen door moeten brengen. Kunnen we hier in ieder geval hier in de buurt iets aan doen?” Gerry loopt eerlijk gezegd al een paar jaar met de gedachte rond om in de kersttijd iets voor anderen te doen. Maar ja, alleen trek je dat niet zo makkelijk van de grond. Gezin en werk vragen ook een hoop tijd. Maar nu ze in het bestuur van de buurtvereniging zit ziet ze haar kans schoon om medestanders te zoeken. Die buurtvereniging doet niet veel meer dan een jaarlijkse BBQ organiseren en coördineert de festiviteiten voor de kinderen met Sint Maarten. Daar kan best iets extra’s bij.

De rest van het bestuur omhelst het initiatief al ziet Hans wel de nodige bezwaren. Hoe vind je eenzame mensen? Wie zijn dat, waar leg je de grens? Wat moeten we doen, wat mag het kosten, kunnen we hier in het buurthuis terecht? “Waar we ook voor kiezen, zeker zo’n eerste keer komt er heel wat op ons af. En het is al oktober, wie pakken dit op?”
Gerry realiseert zich dat er inderdaad nogal wat bij komt kijken. Daar had ze eigenlijk niet bij stilgestaan. Maar wie A zegt moet ook B zeggen, ze ziet wel hoe ze dat met haar andere bezigheden plooit. Samen met Hans en Gerda pakken ze de klus op. Een gezellige avond met muziek en een borrel? Een buurtbingo organiseren, een kerstdiner in het buurthuis? Kan de penningmeester wat bijdragen? Wil de buurtsuper sponsoren? Zijn er andere bedrijven die iets kunnen betekenen?
Gerda werkt in de wijkverpleging en kent in ieder geval wel een aantal mensen die voor een verrassing in aanmerking komen. En Hans weet het nodige geld los te krijgen, de supermarkt wil in natura sponsoren. En met name door die laatste bijdrage valt de keus op een kerstdiner. Drie gangen, voor veel uit te nodigen mensen mag het niet te lang meer duren. In overleg met de supermarkt wordt het menu samengesteld.
Het is kerstavond. Het menu komt zo uit de zestiger jaren, dat maakt het vertrouwd voor de gasten. Gerry heeft wat vrijwilligers kunnen charteren voor het werk in de keuken en de bediening. Thuis heeft ze al een grote pan stoofpeertjes gemaakt, dat doet het altijd goed bij de sperziebonen. Het is nog even dringen in het keukentje van het buurthuis. Dat is niet berekend op de bereiding van een complete maaltijd. Maar met de nodige improvisatie lukt het.
Aan de feestelijk gedekte tafel zijn twaalf mensen aangeschoven. De heren die bedienen lopen in een donkere pantalon en een keurig wit overhemd. Een zwart strikje completeert hun uitrusting. Alleen dat al, de mensen voelen zich echt te gast. Voor de meesten is het lang geleden dat ze samen met anderen hebben gegeten. Hun dagelijkse maaltijd komt van Tafeltje Dek Je. Bord op schoot, ze zijn toch maar alleen. De gesprekken komen aarzelend op gang, ze zijn het niet meer gewend veel te praten. En, de anderen zijn toch vreemden. Die scheep je toch niet op met je eigen problemen. Gek genoeg komt de boel pas echt op gang wanneer een van de gasten per ongeluk haar wijnglas omstoot.
Na afloop, als alles weer netjes aan kant is, drinken de vrijwilligers nog even een glaasje. Moe maar voldaan. Ze hebben genoten van het genieten van hun gasten. “Volgend jaar weer?” Reken maar!
Dit verhaal is nagekomen en werd eerder gepubliceerd op het blog van Carel de Mari