Tijdens het sparren
“Ga jij mee naar dat ene evenement?”
“Nee, is dat er dan?”
“O, jij wist het niet. Was je niet uitgenodigd?”
Eh, nee, ik was niet uitgenodigd. Hoewel ik de uitnodiger in kwestie niet beschouw als een vriend, komt het toch binnen dat ik niet ben uitgenodigd voor het evenement en anderen binnen dezelfde groep wel. Het doet me wat. En dat slaat natuurlijk nergens op. Maar dat hoofd van mij werkt anders.
Neem eens een kijkje in mijn hoofd
Ik ben dus niet uitgenodigd voor iets. Waarom ben ik niet uitgenodigd? Ben ik niet leuk genoeg? Zie je wel ik ben niet leuk genoeg. Ik ben te stom (want mijn IQ ligt onder de 150), te oud (want al 37 en dat is bijna 40 en 40 is bijna dood), niet mooi genoeg (want nog geen maatje 36) om uitgenodigd te worden. Ik lig niet goed in de groep. Ik sta erbuiten, ernaast. Ik hoor er niet bij. Ze vinden me niet aardig. Wat doe ik hier eigenlijk nog en waarom ben ik er überhaupt aan begonnen?
Allemaal door het niet krijgen van een uitnodiging.
Dit is natuurlijk allemaal niet nodig, maar zo werkt mijn hoofd. Het zijn patronen die door pesten in mijn hoofd zijn gaan zitten. Dingen waardoor ik onmiddellijk de ‘schuld’ bij mijzelf leg: ik ben niet leuk genoeg om op een feestje te verschijnen. En dan bedoel ik leuk in de ruimste zin van het woord: grappig, in aanzien, als persoon, als vrouw.
O de paradox van de tegenstrijdigheid
Vorige week vond ik mezelf wel genoeg waard om leuke foto’s van mijzelf te laten maken. Puur omdat ik een goede profielfoto wil die mij weergeeft: uitdagend, sexy, vrouw die wat meegemaakt heeft, zelfverzekerd, stoer en pittig. Kortom, de Martha die ik nu ben, maar zo’n niet-uitnodiging kan mij dan weer helemaal terugwerpen naar mijn vorige ik: bang, onmachtig, onzeker.
Ik wilde dat ik dit achter me kon laten.
