Heel kort had ik er al aan gerefereerd in mijn blogje net na de operatie. Ik kreeg bradycardie op de uitslaapkamer. Wikipedia zegt hier het volgende over:
Een bradycardie is een vorm van een hartritmestoornis (stoornis in de frequentie waarmee het hart klopt) waarbij de hartslag minder dan 60 slagen per minuut is. Hierdoor krijgt het lichaam niet voldoende zuurstof en voedingsstoffen om naar behoren te functioneren.
Mijn hartslag zakte naar 36 slagen per minuut.
Dokter George Clooney van ER rende naar mijn bed
bron
“She has a bradycardie!”
“Doctor, what shall we do?”
“Get a crash cart and some atropine, stat!”
“Yes, doctor.”
“I will start with some CPR and mouth to mouth.
Ja, in mijn dromen…
Dat ging toch echt even anders daar op die uitslaapzaal:
“Goh, haar hartslag zakt naar 36, volgens mij heeft ze een bradycardie.”
“Mevrouw, u moet wel blijven ademen, hoor.”
En even later:
“Geef haar maar wat atropine.”
En alles op het dooie gemakje. Geen dokter George Clooney aan mijn bed, zelfs niet die grappige anesthesie-assistent en vooral geen geschreeuw of geren met een crash cart. Gewoon heel nuchter, zonder de ER paniek. Zo kan het dus ook. Jammer van die George Clooney.
