Tal lachte en aaide het dier dat tevoorschijn was gekomen op zijn vingerknip: “Dit is Rocky, een Roc-vogel. Klim maar op zijn rug, dan gaan we hier weg!” Mala pakte het zadel vast met beide handen en voelde toen de handen van Tal om haar heupen. Ze schrok. Aanraking was niet toegestaan, maar het voelde best goed, dus ze liet het toe. Tal tilde haar op alsof ze niets woog en hielp haar in het zadel. Tal sprong achter haar in het zadel en pakte de teugels. Rocky steeg op.

“Waarom schrok je toen ik je aanraakte?” vroeg Tal. Mala voelde zijn adem tegen haar oor kietelen. Hij was echt te dichtbij volgens de regels, maar aan de andere kant: ze vloog op een mythische vogel door de lucht met een man achter haar die uit een andere tijd en wereld leek te komen.
“Dat komt door het ‘nieuwe normaal’,” legde Mala uit. “Toen het virus de grenzen van Europa overging, werden de regeringen bang. Ze sloten de grenzen voor toeristen, voor migranten, voor seizoensarbeiders. Voedsel werd schaars, doordat de asperges, aardbeien en ander fruit en andere groentes niet geoogst werden. Vliegtuigen vlogen niet meer en de anderhalve-meter-samenleving werd ingesteld.”
“Wat zijn vliegtuigen?” vroeg Tal. Mala legde kort uit wat dat waren (grote grijze vogels die mensen vervoerden naar een vakantiebestemming ver weg). Tal was verbijsterd: “Bedoel je dat mensen vrijwillig in een soort grote schoenendoos gingen zitten om naar een ander land te gaan? Wat een rare mensen, zeg.” Mala was het met hem eens. Ook zij snapte er niets van.
“En hoe zit het dan met die mieterse samenleving?” vroeg Tal.
Mala lachte: “De anderhalve-meter-samenleving. Iedereen moest ten minste anderhalve meter afstand houden van elkaar. Er verschenen stickers in de winkels die aangaven wat de looprichting was. Er werden regels opgesteld die ervoor zorgden dat mensen niet te dicht bij elkaar kwamen. Ik las in een krantenartikel uit die tijd, dat kappers, fysiotherapeuten en al die andere mensen die rechtstreeks contact hadden met klanten dicht moesten omdat de veiligheid niet kon worden gegarandeerd.”
Mala zuchtte: “Dat noemden ze ‘het nieuwe normaal’. Iedereen sprak erover dat dit ‘het nieuwe normaal’ was. Maar ondertussen werden alleenstaande ouderen en vrijgezellen, ziek van het feit dat ze geen of nauwelijks menselijk contact hadden. Er was geen arm meer om de schouder. Geen knuffel of een kus. Geen vluchtig contact. Ze noemden dat huidhonger toen. De mentale impact was enorm. En dat allemaal door een virus dat niet bekend was en waar geen vaccin tegen bestond. Het ‘nieuwe normaal’,” Mala zuchtte nog eens, dieper dit keer.
Tal zei, wat Mala dacht: “Dat is niet het nieuwe normaal, dat is het nieuwe abnormaal! Hoe kun je nu maatregelen laten voortbestaan waar mensen ziek van worden? Mensen hebben een knuffel nodig, een arm om hun schouder, een zoen op de wang of een schouder om even op uit te huilen. Menselijk contact verbieden is niet normaal, het is abnormaal!” Tal was echt een beetje boos geworden. Mala voelde de spieren van zijn bovenarmen spannen waardoor haar armen tegen haar lichaam werden geduwd. Voorzichtig liet ze zich een beetje naar achter hangen zodat ze tegen Tal’s bovenlichaam kon rusten.
Mala voelde de wind door haar haren gaan en ze rook de geur van de zee. Tenminste, ze dacht dat het de geur van de zee was. Reizen was verboden voor iedereen, behalve voor mensen in een zogenaamd vitaal beroep. Mala had wel gelezen over de geur van de zee, maar dit zilte gevoel op haar lippen, de geur van zeewier was veel meer dan Mala zich ooit had kunnen voorstellen. Toen ze voorzichtig over de kop van Rocky naar beneden keek, zag ze een donkere massa water met hier en daar een witte streep. “Waar gaan we heen?” vroeg ze aan Tal.
“Naar de hoofdstad van Paneuropa. We gaan eens praten met het Tribunaal over dat nieuwe abnormaal.”