Mala voelde de wind door haar haren gaan en ze rook de geur van de zee. Tenminste, ze dacht dat het de geur van de zee was. Reizen was verboden voor iedereen, behalve voor mensen in een zogenaamd vitaal beroep. Mala had wel gelezen over de geur van de zee, maar dit zilte gevoel op haar lippen, de geur van zeewier was veel meer dan Mala zich ooit had kunnen voorstellen. Toen ze voorzichtig over de kop van Rocky naar beneden keek, zag ze een donkere massa water met hier en daar een witte streep. “Waar gaan we heen?” vroeg ze aan Tal.
“Naar de hoofdstad van Paneuropa. We gaan eens praten met het Tribunaal over dat nieuwe abnormaal.”

Mala en Tal hadden een paar uur gevlogen met Rocky, hoog boven het land, zodat niemand ze zou zien. Een nadeel van hoog vliegen, was dat hoe hoger je kwam, hoe kouder het werd. Mala rilde. Tal reageerde meteen: “Heb je het koud?” Mala antwoordde met klapperende tanden: “J-ja.”
Tal stuurde Rocky naar beneden, richting een heuvelachtig landschap dat Mala van de plaatjes kende. Vroeger moest dat de Veluwe zijn geweest. Toen ze geland waren, maakte Tal een vuurtje met wat losliggend hout zodat Mala kon opwarmen. Mala strekte haar handen uit naar het vuur en zuchtte. “Vertel eens verder? Wat gebeurde er nadat het Tribunaal menselijk contact verbood?” Mala staarde voor zich uit, de vlammen van het vuur speelden een lichtdans op haar gezicht en in haar ogen. Ze zag dat Talyessin naar haar keek zonder met zijn ogen te knipperen.
“Oke,” zei Mala. Ze dacht even na, schraapte haar keel en begon. “Toen de crisis zo’n negen maanden onderweg was, begonnen de mensen in opstand te komen. Het begon met vraagtekens zetten bij het beleid van het Tribunaal. De mensen vroegen zich af of de juiste koers werd gevaren. De grootste discussie draaide eerst om het wel of niet dragen van mondkapjes, de deskundigen waren verdeeld over het effect ervan. Uiteindelijk werd er een wet voorbereid om de mondkapjes verplicht te stellen, ook al was er nog geen bewijs of het werkte of niet. Terwijl de regering discussieerde over die kapjes, ontstonden er ook groepen die de hele aanwezigheid van het virus in twijfel trokken. Dat gebeurde eerst door in debat te gaan, maar toen zij het gevoel kregen dat ze niet gehoord werden, werden de protesten radicaler.” Mala pauzeerde even en slikte een brokje uit haar keel.
“Er ontstonden allerlei complottheorieën over het wel of niet bestaan van het virus. Eerst moest men daar nog wel om lachen, want er waren mensen die geloofden dat de aarde plat was.” Tal lachte: “Een platte aarde? Wat een onzin!” Mala glimlachte maar die verdween snel. “Het werd erger,” zei ze, haar gezicht ernstig. “Er ontstonden praatprogramma’s op allerlei platforms die alle complottheorieën bespraken en hoe gekker hoe beter. Ze werden door de andere groepen ‘complotgekkies’ genoemd.” Mala keek Tal indringend aan: “Weet je wat ik het ergste vond, van alles wat ik las?” Het brok in haar keel was terug en belette haar het spreken. Tal schudde zijn hoofd. Mala fluisterde: “Niemand luisterde meer, de grootste schreeuwer kreeg de meeste aandacht en de redelijke stem van het midden verdween. Mensen werden gediskwalificeerd op basis van wie ze waren of waar ze werkten, in plaats van dat men de redelijke discussie aanging, een die gebaseerd was op feiten en argumenten. Journalisten werden aangevallen omdat ze voor een bepaald bedrijf werkten en de persvrijheid stond onder druk.”
“Nu mag je helemaal niets meer,” zei Tal. “Je zit op je kamer, wordt continu gemonitord door de Andrones en het onzichtbare Tribunaal bepaalt wat je mag doen en denken. Dat is geen leven meer, dat is overleven!” Tal werd opnieuw een beetje boos. Mala knikte: “Tal je hebt gelijk.” Ergens diep in haar binnenste realiseerde Mala zich dat dit de eerste keer was dat ze zijn naam uitsprak. Dat gaf een warmer gevoel dan het hele kampvuur kon geven. Ze voelde plotseling een druppel over haar gloeiende wang rollen. Tal schoof naast haar en sloeg een arm om haar heen. Ze legde haar hoofd op zijn schouder.
“De complottheorieën, bedreigingen en rellen zorgden ervoor dat de regering maatregelen ging nemen. De noodtoestand werd uitgeroepen. Het hele continent ging in volledige lock down. De enige informatie die nog werd doorgegeven aan de zogenaamde ‘main stream media’ waren de decreten die door de regering, die zich inmiddels Tribunaal ging noemen, werden uitgevaardigd. Allerlei andere informatie, zoals dokters die zeiden dat de ziekenhuizen leeg waren, horeca-eigenaren die rechtszaken aanspanden tegen hun sluiting, iets wat ze ‘sociale media’ noemden, werd verboden. De enige informatie die nog werd doorgegeven, kwam van het Tribunaal. We kregen alleen nog de waarheid van het Tribunaal te lezen. En dat is nu nog steeds zo.”
Tal drukte Mala dicht tegen zich aan. “Morgen gaan we naar het Tribunaal, we dringen daar binnen en we vragen ze wat nu echt de waarheid is. Ondertussen zal ik je vertellen over mijn wereld. De wereld buiten Paneuropa.” En Tal begon te vertellen over een wereld vol met groene bomen en struiken, waar iedereen naar buiten kon als hij of zij daar zin in had. Waar mannen en vrouwen, mannen en mannen en vrouwen en vrouwen bij elkaar konden wonen en de liefde konden bedrijven, zonder inmenging van de regering. Waar kinderen buiten speelden en waar de lucht blauw was en zwaluwen in de zomer rondvlogen. Een wereld zonder robots en vliegtuigen, waar mensen zich te paard vervoerden. Mala luisterde met open ogen en mond naar zijn wereld. Langzaam zakte ze weg bij het monotone geluid van Talyessins stem. Heel langzaam viel ze in slaap. Mala droomde van Tal’s wereld.
Tal zag de glimlach om Mala’s lippen spelen terwijl haar ademhaling haar borstkas zachtjes op en neer liet gaan. Hij snoof de zoete, zilte lucht van Mala’s blonde lokken op en beloofde zichzelf dat hij er alles aan zou doen om die glimlach om Mala’s lippen te toveren als hij even niet zichtbaar was. Tal tilde Mala op en legde haar tussen de veren van Rocky. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en ging naast haar liggen in de wetenschap dat hij haar zou bevrijden van deze kille, koude, extreme wereld.