Tal zag de glimlach om Mala’s lippen spelen terwijl haar ademhaling haar borstkas zachtjes op en neer liet gaan. Hij snoof de zoete, zilte lucht van Mala’s blonde lokken op en beloofde zichzelf dat hij er alles aan zou doen om die glimlach om Mala’s lippen te toveren als hij even niet zichtbaar was. Tal tilde Mala op en legde haar tussen de veren van Rocky. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en ging naast haar liggen in de wetenschap dat hij haar zou bevrijden van deze kille, koude, extreme wereld.

Mala opende haar ogen nog niet. “Het was een droom,” dacht ze, “maar als het een droom is, dan wil ik nog niet wakker worden. Wat een mooie droom.” Mala wist dat ze hoe dan ook straks weer de kille realiteit van haar eenzame leven zou moeten oppakken. Ze wilde nog even blijven liggen, hier op de zachte bosgrond met die sterke arm om haar hee….

Mala’s ogen vlogen open. Bosgrond? Sterke arm? Het was allemaal waar. Het was geen droom! Talyessin en Rocky de Roc-vogel waren echt. Ze was echt de zee over gevlogen, ontsnapt aan Andrones en op weg naar het Tribunaal in de hoofdstad van Paneuropa. “Goedemorgen, schoonheid.”

Mala ging rechtop zitten. Talyessin kwam ook overeind. “Zal ik eens kijken of ik wat te eten kan vinden?” vroeg hij. Mala merkte dat ze inderdaad best een beetje honger had. Ze knikte. “Graag,” zei ze. Toen stond ze zelf ook op en merkte dat ze eigenlijk best nodig moest plassen. Ze stond op om een plek te vinden waar ze zich even kon afzonderen. Terwijl ze opstond, vielen de dagboeken van haar overgroottante uit haar jas. Ze raapte ze op, legde ze op een stapeltje en ging doen wat ze moest doen. Toen ze terugkwam, ging ze bij Rocky zitten en pakte het stapeltje dagboeken op. Even twijfelde Mala of ze echt wel verder wilde lezen. Het beeld dat haar tante schetste van de gebeurtenissen was zo troosteloos, zo ontzettend treurig, dat ze ervan terugschrok. Ze besloot te wachten op Talyessin. Die liet gelukkig niet lang op zich wachten.

“Ik heb van alles gevonden: bessen, wortels, paddenstoelen en een paar vogeleieren… Dat wordt vast een feestmaal.” Tal stookte het vuur op en haalde wat water uit het meertje dat vlak bij hun kampeerplaats lag. Mala keek toe, terwijl hij vakkundig de wortels en de paddenstoelen schoonmaakte en in het pannetje gooide dat hij uit zijn tas had gehaald. “Weet je zeker dat het niet giftig is?” Mala keek hem vragend aan. “Natuurlijk,” zei Tal. Wat de natuur je geeft, is goed. En ik ken deze planten. Ze zijn eetbaar.”

Mala had nog nooit zo’n lekker ontbijt gehad. Voldaan leunde ze achterover. “Ik wilde nog wat verder lezen in de dagboeken, lees je mee?” Ze hoopte dat Tal de kleine krak in haar stem niet had gehoord. “Natuurlijk,” zei hij en hij schoof wat dichter naar haar toe. Mala pakte het volgende boekje, dit keer een met een groene kaft. Op de voorkant stond: “Fear does not stop death, it stops life.” Mala sloeg het boekje open. Samen lazen ze verder.

Inmiddels is het een jaar verder sinds ik dit dagboek begon bij te houden. De tweede golf is geweest en er wordt zelfs al gesproken over een derde golf. Ook worden er steeds meer protesten georganiseerd tegen de maatregelen, maar die worden vaak verboden en als ze toch plaatsvinden, worden ze hard neergeslagen. Steeds vaker hoor ik ook een term voorbij komen: “build back better.” Steeds meer leiders nemen deze woorden in de mond. Build back better. Wat bedoelen ze daarmee? Wat moet er beter teruggebouwd worden? De wereld? Moet daarom alles kapot? Is daarom de horeca al zo lang dicht en kun je alleen nog maar winkelen op afspraak? Is daarom alle spontaniteit uit de samenleving gesloopt?

Ergens denk ik: “Laat het virus maar huishouden. Laat het maar gaan. Het gaat de overbevolking tegen, de zwakkere mensen sterven en de sterkere overleven. Laat het maar woekeren en vernietigen en ziek maken. Dan kunnen we daarna de restjes bij elkaar rapen en de wereld beter maken met wind- en zonne-energie. Door te stoppen met fossiele brandstoffen en te zorgen voor een eerlijke verdeling van de rijkdom. Het zou zoveel gedoe oplossen.

Maar het kan niet. Ik heb het niet voor het zeggen. En complottheorie√´n helpen niet met beter worden. De regering, of zoals ze nu heten, het Tribunaal staat het niet toe. De democratie is opgeschort, politici liegen dat ze barsten en storten iedereen in het verderf en toch mogen ze blijven. Ze houden ons zoet met perspectief op mogelijke verbeteringen, versoepelingen, met veel mitsen en maren en tenzij. De terrassen mogen open, mits de cijfers het toelaten. De winkels mogen weer open, tenzij de cijfers het niet toelaten. En zo worden we zoetgehouden met wat politici perspectief noemen. Ik noem het valse hoop…

Het viel me ook op dat alle tv-programma’s, alle bekende Nederlanders allemaal vertelden hoe blij ze waren dat ze gevaccineerd konden worden. Niemand uitte zijn twijfels over de snelheid waarmee de vaccins gemaakt waren of over de werkzaamheid. Zouden ze van te voren al gemaakt zijn? Nog voordat het virus ging huishouden? Ik besloot om eens op het internet te gaan zoeken. Daar kwam ik een pagina tegen op een overheidswebsite waarin een prijsvraag werd uitgeschreven voor gedragswetenschappers. Deze website loofde een prijs uit voor de beste manier om ervoor te zorgen dat 80% van de bevolking zich zou laten inenten. Een van de suggesties die gewonnen had, was het gebruik van influencers op social media. De overheid leek nergens voor terug te schrikken…

Mala en Tal keken elkaar aan. “Die tante van jou was niet dom,” zei Tal. Mala knikte. “Kijk, ze schrijft nog meer,” wees ze.

De ramadan, een religieuze maand voor de moslims, mag niet doorgaan van het Tribunaal, of eigenlijk het mag wel doorgaan, maar ze mogen het niet vieren bij elkaar.

“Wat zijn moslims?” vroeg Mala. “Mensen die de islam aanhangen,” zei Tal en hij legde uit wat godsdienst was en hoe dat mensen hoop en kracht gaf in tijden van onrust en onzekerheid. Mala keek hem vol ongeloof aan. “Lees maar verder,” zei hij, toen hij klaar was.

De kerkbesturen lappen de regels aan hun laars en laten grote groepen mensen het Paasfeest vieren in hun kerkgebouwen. Ik begreep dat dit kwam door de uitzondering in de wet. Dat kerken zelf mogen bepalen wat ze doen met de samenkomsten. Maar waarom mogen de moskeeën dat dan niet? Of vallen zij onder dezelfde wet als de kerken?

“Paasfeest?” vroeg Mala. Tal keek haar aan: “Weet je dat echt niet?” Mala schudde haar hoofd en Tal begon uit te leggen over de verschillende feestdagen die in het christendom werden gevierd. Hoe wetenschappers uit zijn wereld hadden ontdekt dat die dagen allemaal teruggingen op de feesten van de vroegere bewoners van Europa die de terugkeer van het licht vierden en dat het de katholieken dat vroeger allemaal hadden overgenomen en ge√Øncorporeerd hadden voor hun eigen belangen, waardoor er een corrupte versie van het lichtfeest… Tal keek naar Mala en zag haar ogen groot worden. “Dat voert te ver,” zei hij, “laten we verder lezen.”

Toch nog even terug. Build back better. Ik heb het meerdere politici op tv horen zeggen. Maar waarom zoomt de media daar niet op in. Waarom wordt er niet gevraagd wat de minister daarmee bedoelt? Ik zag laatst een filmpje waarin uitkwam dat alle bedrijven in de wereld in handen zijn van twee grote investeerders. Ook de mediabedrijven zijn onderdeel van deze piramide. Die bedrijven hebben ook weer aandelen in elkaars bedrijf. En zo is de hele wereld ‘eigendom’ van twee grote, machtige bedrijven die kennelijk bepalen wat er gebeurt. Ik moest huilen aan het einde van dat filmpje. Wat was ik bang en wat voelde ik mij na√Øef in de gedachte dat de wereld en de mens in essentie deugen. Ik wist niet of ik het moest geloven. Want als zelfs maar 25% waar is van dit filmpje, dan zijn we echt zwaar de pineut. En ik kon het met niemand delen. Ik huilde de ogen uit mijn hoofd. Uit angst, uit ongeloof, uit…

Er knapte iets achter Mala en Talyessin. Een takje? Was het een dier dat in de bomen bewoog? Ze schrokken en draaiden zich om naar de bosrand. Mala stopte snel de dagboeken van haar oudtante in haar jas. Rocky was op een teken van Tal onzichtbaar geworden. Net op tijd. Want tussen de struiken verscheen een patrouille van het Tribunaal, herkenbaar aan de adelaar op hun jasjes. Tal stond op en balde zijn vuisten. “Je hoeft voor ons niet op te staan hoor,” sneerde de leider van de patrouille. Zijn stem was als een snijdend mes met kartels dat goed paste bij de koude grijze ogen die Mala goedkeurend opnamen. De zwarte helm waar ook die vogel op te zien was, paste naadloos om zijn ronde hoofd. Mala voelde de blikken van de leider en zijn patrouille op haar gezicht en lijf vallen en ze voelde de geilheid van de kerels als dolken in haar buik. Ze besloot dat ze niets zou laten merken en plantte haar voeten stevig op de grond en ging wat rechter staan, haar kin stak naar voren. Mala’s ogen vonkten.

De leider leek die blik niet te kunnen vasthouden. “Sla ze in de boeien,” snauwde hij naar zijn mannen. “We brengen ze naar het Tribunaal. Daar mogen ze uitleggen wat ze hier doen.”

Mala en Tal keken elkaar aan. Zo hadden ze niet bedacht voor het Tribunaal te verschijnen. Maar heiligt het doel niet alle middelen?