Van de achterflap:

Seije groeit op op Vlieland bij haar alleenstaande moeder Fenna. Ze voelt zich buitenstaander op het kleine Waddeneiland, waar ze alleen kan rekenen op haar beste vriend Teun. Uren struinen ze door de duinen: zilte lucht in de longen, blote voeten in het zand, en later ook de roes van net te veel drank en feestjes tot het ochtendgloren. Intussen lijkt Fenna te vergeten haar dochter op te voeden.
Na een ingrijpende gebeurtenis verlaat Seije het eiland en gaat ze studeren in Edinburgh. Haar academische carrière en een nieuwe liefde voeren haar zelfs nog verder van het eiland, naar New York. Maar haar ambitie houdt geen gelijke tred met haar zelfvertrouwen. Kan ze dat knagende gevoel dat ze het nooit goed genoeg doet de baas worden nu haar wereld groter wordt?

Tijdens het lezen van dit boek kwam ik een scene tegen die mij terug liet gaan naar mijn studententijd. Ik vind het mooi als een boek een herinnering oproept, zeker als dat een fijne herinnering is. Dat kleurt ook gelijk mijn mening over het boek positief. Want het boek vond ik erg interessant: prachtig om te zien hoe Seije opgroeit op Vlieland, waar ik wel eens ben geweest. Maar terug naar de scene die mijn herinnering triggerde:

Teun wist wel een goede plek waar het zo gepiept was. Je hoefde zelfs niet te blijven slapen. Hij had foto’s gezien op het internet: een abortuskliniek met een verleden. […] De kliniek stelde teleur. Bloemenhove. Ik had een landgoed verwacht. Het was een vrijstaande villa, weliswaar met een torentje en veel imposanter dan de huizen links en rechts ervan, maar het gazon was recht en in één keer te overzien. blz.99

Eindelijk een beschrijving van hoe Bloemenhove eruit ziet. Natuurlijk had ik dat ook op internet kunnen opzoeken, maar het was al die tijd uit mijn geheugen verdwenen. Door deze scene kwam de herinnering terug.
Ik woonde nog in mijn studentenhuis en lag al op bed, maar sliep nog niet, toen huisgenoot M. aanklopte. “Martha”, zei hij, “Ik heb je hulp nodig.” Ik was niet te beroerd om die te geven. Ik kleedde me aan en liep mee naar de keuken. Daar zaten twee meisjes. Beiden leken niet ouder dan 18, waarschijnlijk zelfs even oud als Seije, en ze spraken Duits. M. had ze op station Haarlem gevonden, ze hadden de laatste trein naar Duitsland gemist en konden nergens heen. Mijn huisgenoot had ze meegenomen naar Leiden en nu wist hij niet meer goed wat hij moest doen.
Heel nuchter vroeg ik: “Heb je ze al een boterham aangeboden of een kop thee of koffie gegeven?” Dat had hij nog niet en onmiddellijk vroeg hij de meisjes of ze iets wilden drinken. We praatten over koetjes en kalfjes in ons beste steenkolen Duits. Tot een van de twee meisjes begon te gapen. Het was wel laat geworden en ik wilde ook slapen. We studeerden hetzelfde en M en ik hadden de volgende ochtend college. Waar zouden de meisjes slapen?
Ik bood ze mijn bed en slaapstoeltje aan; mijn huisgenoot gaf mij zijn bed en sliep zelf op een matje op de vloer van zijn kamer. M. en ik praatten nog even na: hij vermoedde dat de meisjes naar Bloemenhove waren geweest. Abortus was nogal een taboe-onderwerp in Duitsland in het begin van het vorige decennium en daarom waren ze samen gegaan. Ik vond het heel nobel dat hij de meisjes had meegenomen.
De volgende ochtend werden we wakker. Ik klopte op mijn eigen kamerdeur – wat een vreemde gewaarwording – en de meisjes waren wakker. Wat M mij die nacht had verteld over zijn vermoedens werd bevestigd doordat een van de meisjes om een damenbindmittel vroeg voor haar vriendin. Hoewel de bewijsvoering slechts indirect is, voel ik dat deze conclusie juist is. Gewoon, vrouwelijke intuïtie.
Eva Kelder: Het leek stiller dan het was. Meulenhoff Boekerij BV, Amsterdam , 2014.
Hier kun je meer recensies lezen over dit boek.
Dit is mijn tiende boekrecensie in het kader van ‘Een perfecte dag voor literatuur‘, georganiseerd door Cathelijne Esser van Not just any book. Ik heb dit boek gratis gekregen, maar dat heeft in geen enkel opzicht mijn mening over het boek beïnvloed.