Bij een familiefoto moet ik altijd aan de enige foto denken waarop we met zijn vieren staan. Het is een foto die gemaakt is bij het zilveren huwelijk van mijn ouders. Ik zie er zelf heel moe uit op die foto: ik kom namelijk net uit Brugge terug.
Die dag hadden we de hele familie uitgenodigd voor een gezellig buffet. Het was allemaal goed geregeld en heel gemoedelijk. En er moesten foto’s gemaakt worden. Er is een foto gemaakt met de nichtjes en neefjes, van mijn ouders samen en dus van ons gezin. Toen waren de foto’s op mijn rolletje op. Het was namelijk nog pre-digitaal tijdperk.
Ik studeerde Nederlands en ieder jaar was er een uitje naar een Vlaamse stad. Dat jaar was het Brugge. Natuurlijk hadden we de culturele uitstapjes, maar ‘s avonds in de jeugdherberg, gingen we los. We waren jong en wild en student. Ik denk dat je kunt raden hoe we eraantoe waren aan het einde van de avond.
Op zaterdag reisden we terug naar Leiden. Ik haastte me als een idioot naar Zoetermeer om op tijd te zijn voor het trouwfeest van mijn ouders. De make-up zit metersdik op mijn hoofd om de wallen te verbergen. Ik was vreselijk veel te zwaar en mijn ogen zijn klein van de doorwaakte nachten. En toch gooi ik de foto niet weg. Het is de enige waar we met zijn vieren op staan. Een unicum.
Ik plaats de foto niet. Ten eerste zie ik er niet uit en ten tweede: ik houd nog graag iets privé. Op de foto dus een willekeurige familie die ik vond op Flickr.