Mopperend op de drukte, baan ik me een weg door het winkelend publiek van Hoog Catharijne. Ik heb het er niet zo op, die mensenmassa maar het moet vandaag, Tweede Kerstdag komen de kinderen en kleinkinderen en dan moeten er cadeautjes onder de kerstboom liggen. En een van de geschenken konden we niet op internet vinden, uitverkocht bij Bol, uitverkocht bij Zalando, niet op voorraad bij Wehkamp.

Op een bankje zit een man, ik schat mijn leeftijd ongeveer, oud plastic tasje naast hem, ongekamde haren, afgeleefd gezicht. Toch meen ik hem te herkennen. Ik spreek hem aan:
“Ben jij niet Egbert de Witte?”
“Bijna goed,” mompelt de man, “Egbert de Wit, en wie mag u dan wel zijn? U komt me niet bekend voor”.
Ik stel me voor en kan me voorstellen dat hij me niet direct herkent. Het is dan ook al gauw een jaar of vijftig geleden dat we bij hetzelfde bedrijf werkten en dan niet eens op dezelfde afdeling. De herinnering brengt een tinteling in zijn ogen.
“Leuke tijd was dat, dat is nu wel anders’ sombert hij. Ik stel voor ergens een kopje koffie te gaan drinken en al snel komt zijn treurige levensverhaal.
“Ik heb het zelf verknald, verkeerde keuzes gemaakt. Ik wilde te snel verdienen en maakte foute vrienden. Ja, ik was toen al bij jullie weg. Paar jaar op kosten van de staat gelogeerd, huis kwijt geraakt. En nu ben ik alweer een jaar of vijf dakloos. Nou ja, niet helemaal, ik word opgevangen in zo’n daklozencentrum, hier in de stad.”
Ik realiseer me dat wij het dan maar goed hebben.
“Even naar de WC, ik ben zo terug.” Buiten zijn bereik bel ik mijn vrouw, kunnen we een gast aan tafel hebben, Eerste Kerstdag? Ik leg uit dat het om een oud collega gaat die aan lager wal geraakt is.
“Natuurlijk, koop je dan nog wel even een extra stukje vlees, voor de rest is er genoeg in huis.”
Ik stel Egbert voor om met Kerst bij ons te eten. Even weer die tinteling.
“Graag”. We spreken af dat we het tijdens het kerstdiner alleen over leuke dingen zullen hebben, de ellende even vergeten. En we spreken af dat we half januari hier, in dit koffietentje weer een bakkie doen. Ik heb dan de tijd gehad me te verdiepen in eventuele mogelijkheden wat aan zijn problemen te doen.
Fluitend doe ik de noodzakelijke boodschappen, mijn problemen zijn toch vooral luxeproblemen.
Carel de Mari