Vandaag een gastblog. Jacob Jan Voerman heeft de eer om als eerste een gastblog te maken voor mijn site. Ik ben daar heel blij mee. “Waar moet het over gaan?” vroeg hij. Ik zei: “Je mag reclame maken voor jezelf, over je optreden in Den Haag en verder ben je vrij.” Ik heb het enorm naar mijn zin gehad. JJ is een verhalenverteller pur sang. Hoe hij de verschillende karakters uit zijn leven aan elkaar wist te vlechten, daar ben je een verteller voor, geen storyteller, maar een echte verhalenverteller. Daar neem ik mijn pet voor af. Hulde, JJ!

Van “Waarom doe ik het?” naar “Ja, dit is het!” in een paar minuten

“Zou je ook in de grote zaal willen spelen?” vroeg de technicus van de Nieuwe Regentes.
Ik had in de Nieuwe Regentes de kleine zaal geboekt, voor mijn theater.  Daar kunnen 35 mensen in. Mooi voor een try out. Ik ben nog niet bekend, dus is het reuze lastig om mensen naar mijn voorstelling te trekken.
En toen vroeg de technicus dat van die grote zaal, omdat het inhangen van de lampen daar makkelijker gaat.
De foto is van Agnes Swart
Nu moest ik kiezen.
Die kleine zaal was zo goed als uitverkocht. Daar kijk ik met  32 mensen tegen een ‘volle zaal’ aan.
In die grote zaal kunnen er 300. Dat publiek van 32 man verzuipt daar. (Let op de woordspeling, de stoelen van de grote zaal staan op de bodem van wat vroeger het zwembad was.)
Toch was de keuze makkelijk voor mij.
Want die grote zaal is zo mooi.
Ik liep over die grote zwarte vloer, keek omhoog naar het hoge plafond, en toen naar al die rijen stoelen en ik was verkocht. Ja, hier doe ik het. Ik maak het wel gezellig voor het publiek.
Ik houd van theater, van podia, van coulissen. Dat had ik als kind al. Daar ontstaat de magie.
Wit papier en een zwarte theatervloer. Dat zijn mijn inspiratiebronnen. Daar word ik gelukkig van.
En tegelijk zijn ze beangstigend, die lege zwarte vloer en dat lege witte scherm.
“I scare myself, when I’m without you”, zong Thomas Dolby.
Writersblock en plankenkoorts.
Ziektes die pas verdwijnen als de karakters verschijnen. De letters op papier en de mensen in de zaal.
Het zaallicht gaat uit, ik kom op, en daar zitten ze. De 32 mensen lekker bij elkaar, op de eerste drie rijen. Ze zijn er. Nu komt het goed, weet ik.
“And its oh so very different when we’re together”, zingt Thomas Dolby. En dat is het.
Net dacht ik nog “Waarom doe ik dit?” en nu, nu het publiek er is, nu voel ik dat ik daar sta waar ik als kind altijd al had willen staan. Laat de magie beginnen.
Wil jij ook een keer een gastblog schrijven? Neem dan contact op met me via twitter of facebook.