Het ging enorm snel: ik zag het geld liggen en voordat ik het wist zat het al in mijn zak. Ik had het niet gepland, het ging gewoon zo. Sindsdien werd het steeds makkelijker. Mijn vingervlugheid was inmiddels beroemd in het circuit en berucht bij de politie. Ze hadden mij echter nog nooit kunnen pakken.
Vandaag liep ik in de stad. Ik had al wat bij elkaar gescharreld en het was eigenlijk niet nodig om nog iemand uit te kiezen, maar deze man ging zeer achteloos met zijn tas om. Hij vroeg er gewoon om!
Ik analyseerde de situatie: het was zaterdagmiddag half drie en de man had zo te zien al wat gedronken. Het was druk, ik moest moeite doen om niet omver gelopen te worden. Mijn magere lichaam schoot als een paling in een emmer snot door de mensenmassa. Ik verloor mijn prooi niet uit het oog. Bij een etalage bleef de man staan. Ik stopte abrupt en keek geïnteresseerd naar een etalage met horloges. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de man weer verderlopen. De man sloeg rechtsaf een steegje in en ik volgde.
Het steegje stond stampvol mensen. Ik zorgde ervoor dat ik dichter bij de man in de buurt kwam. Ik zag dat de tas van de man openstond: een portemonnee stak uit de tas. Die zag er zwaar uit! Ik liet me door de mensen naar de man drijven en stootte de man aan. “Sorry”. En de massa dreef me de steeg weer uit. Rustig liep ik door de aangrenzende straat en ging naar een parkje om de buit te bekijken. Er zaten enkele honderdjes in die portemonnee. Daar kon ik weer een paar maanden mee vooruit!
Op mijn gemak wandelde ik verder naar mijn schuilplaats. “Ik ben thuis!” riep ik en werd begroet door een zacht gepiep: een nestje jonge hondjes lag in de lompen die ik had gevonden in een ander gebouw. Het was mijn nestje. Ik moest ervoor zorgen. De hondjes hadden melk en voedsel nodig en ikzelf natuurlijk ook, maar de hondjes waren belangrijker. Ik liet de portemonnee achter en ging naar de supermarkt om hondebrokken en melk en brood en kaas te kopen. Ik rekende af en liep terug naar mijn plekje bij de hondjes. Daar aangekomen, maakte ik een boterham voor mijzelf klaar. Van de melk en de brokjes maakte ik een papje dat ik in de mondjes stopte, zodat de hondjes voldoende te eten binnenkregen. “Zo, voorlopig hebben jullie weer wat te eten,” mompelde ik.
photo credit: stephen.butler via photopin cc