Van de achterflap:

Nate Piven heeft het voor het uitkiezen. Na zijn eerste boekcontract komt het werk vanzelf op hem af, net als de vrouwen. Juliet, de flitsende journaliste; Elisa, zijn extreem knappe ex, en Hannah, ‘algemeen beschouwd als lief en slim of slim en lief’, die zich met humor staande weet te houden in het spitse woordspel van zijn vrienden.
Adelle Waldman weet Nates visie op vrouwen genadeloos en bijna letterlijk bloot te leggen. Hoe hij steeds weer meent niet oppervlakkig, niet laf en niet stereotiep te zijn maar juist aandacht en geduld te hebben. Weergaloos spel met de liefde rond de vraag: waar kiest hij voor? Of beter: voor wie?

De achterflap is zwart, geschreven in de kleuren geel en rood. Het knalt er lekker uit. In het geel staan een aantal aanbevelingen. Of beter: er staat dat het boek aanbevolen wordt door The New Yorker, The New York Times, The Washington Post, The Economist, Bookforum, The Daily Beast, Cosmopolitan en Elle. Stuk voor stuk grote namen van kranten en tijdschriften. Twee ken ik er niet: het Bookforum en The Daily Beast. Daarna staan er nog drie citaten van twee mij onbekende mensen en het tijdschrift Vogue.
Deze quotes en namen van kranten en tijdschriften moeten mij over de streep trekken om dit boek te gaan lezen. Het summiere aantal quotes en het gegooi met dure namen doen dat echter niet. Het heeft te maken met autoriteit en sociale bewijslast. Ik lees liever van een medeblogger die ik respecteer en waardeer of een boek het lezen waard is, dan van een recensent die een afstandelijke recensie schrijft over een boek waarbij hij danwel de uitgever, danwel de schrijver te vriend moet houden.
De aanbevelingen op de achterflap deden mij wel op zoek gaan naar de recensies van de genoemde kranten. Ik vond als eerste de New Yorker. Na het lezen van deze recensie bleef dit citaat mij bij:

It’s not a comforting book, but it offers a mercilessly clear view into a man’s mind as he grows tired of a worthy woman. And bracing truth can be its own consolation.

Het is geen troostend boek, het geeft echter wel een genadeloos heldere blik op het mannelijk brein, terwijl hij moe wordt van een vrouw die het waard zou kunnen zijn. De waarheid kan troost in zich hebben.
Maar waarom is deze quote niet op de achterflap gezet? Dit laat veel meer zien over de inhoud van het boek dan een citaat als “razend slim” of “scherp en hilarisch”.
Wat me ook opviel bij deze achterflap: er worden enkel tijdschriften en kranten genoemd als bron van meningen. Bij de drie quotes staat een actrice, die me niets zegt, een schrijver, die ik niet ken en een tijdschrift, Vogue, waarvan ik nooit had gedacht dat het zich met boeken zou inlaten.
Met andere woorden: er staan citaten op de achterflap waar ik niets mee kan en namen van kranten en tijdschriften die het boek aanbevelen, waarvoor ik eerst een kilometerlange recensie moet doorlezen in het Engels. Er is echter geen enkele boekblogger in het rijtje die mij kan vertellen of het boek lezenswaardig is.

Is Het liefdesleven van Nathaniel P. lezenswaardig?

Dat lees je bij mijn medereviewers, die overigens niet positief zijn. Volgens een dame die gisteren een workshop gaf bij Uitgeverij Meulenhof is deze blogpost al 81 woorden te lang en niet interessant genoeg om te lezen voor een helder oordeel over een boek. Dat kunnen boekbloggers namelijk niet: die hebben daar de autoriteit niet voor, laat staan de juiste achtergrond.
Adelle Waldman: Het liefdesleven van Nathaniel P. Nieuw Amsterdam Uitgevers, Amsterdam 2014. 301 bladzijden.
Hier kun je meer recensies lezen over dit boek.
Dit is mijn veertiende boekrecensie in het kader van ‘Een perfecte dag voor literatuur‘, georganiseerd door Cathelijne Esser van Not just any book. Ik heb dit boek gratis gekregen, maar dat heeft in geen enkel opzicht mijn mening over het boek beïnvloed.