Ik kan het niet helpen, ik kijk ernaar

Gisteren was ik in het Stadstheater van Zoetermeer. Daar heb ik genoten van de voorstellling van het ballet van Tatarstan. Ze voerden het Zwanenmeer uit van Tschaikovsky. Hoe mooi en vooral hoog waren de sprongen van de nar en hoe gracieus dansten de ballerina’s en vooral de dame die zowel Odille als Odette danste: schitterend.
Een kleine frustratie was wel dat er een vrouw achter mij zat die bij iedere sprong ook meende te moeten zeggen dat het schitterend was door commentaar als: “So hé.” En: “Knap hoor.” En tot mijn stijgende verbazing: “Dit is zo schattig, daar maak ik een foto van.” Waarna ik dus ook echt het geluid van een fototoestel hoorde. Tot zover de frustratie.
Niet alleen de dans was prachtig, ook de kleding zag er mooi uit. De jurken, de tutu’s, de jasjes van de mannen, het was allemaal één geheel. Maar waar ik het eigenlijk even over wil hebben, zijn de leggings van de mannen.
Die leggings zitten namelijk zo strak, dat je iedere spier afgetekend ziet tegen die broek. En niet alleen de spieren. Natuurlijk moeten de jasjes kort zijn, anders kunnen ze hun sprongen niet maken, maar ik kan niet wegkijken. Ik denk dat ik 90% van de tijd alleen maar naar net onder de jasjes heb zitten kijken: is hij links- of rechtsdragend? Is hij groot of klein? Heeft hij het naar zijn zin of niet?
Ik kan het echt niet helpen, ik kijk ernaar. Ik moet ernaar kijken. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Hebben andere dames hier ook “last” van of ben ik de enige met deze “afwijking”?
Dit Youtube “filmpje” duurt overigens bijna twee uur, dus alleen kijken als je daar tijd voor hebt 😉
photo credit: dalbera via photopin cc