Ik ben 13 jaar. Een brugsmurf. We zijn in de gymzaal die 20 minuten fietsen van het schoolgebouw verwijderd ligt. Het is lente en een zonnetje schijnt rustig op ons neer.
De gymles is afgelopen en de klas is zich aan het omkleden. Ik ook. Dan wordt er over een van de jongens gezegd dat hij een kromme piemel heeft. Ik vertrek uit de kleedkamer en vanuit de jongenskleedkamer word ik nageroepen. Het is die jongen waar de meiden het over hadden. “Ja en jij hebt een kromme piemel!” roep ik terug.
O jee. Misschien had je even moeten nadenken voor je dat riep. Dat ligt nogal gevoelig bij mannen. Maar toen wist ik dat niet.
Vanaf dat moment ben ik vogelvrij.
Ik fiets samen met een ‘vriendin’ naar huis. Alle jongens van de klas fietsen me na. De vriendin zegt dat ik dat over mezelf heb afgeroepen en fietst een andere kant op.
De trut. Dat noemt zichzelf een vriendin.
De jongens halen me in, gaan voor me fietsen en dwingen me tot stoppen. Ik gil van angst. “We gaan je niet verkrachten ofzo,” zegt de leider van het stel.
Alleen al dat hij daaraan denkt, doet me nu rillen van afschuw. Kennelijk snapte hij niet hoe bedreigend dit op een meisje overkomt. Een groep van 13 jongens die om je heen staat is echt eng.
Dan vertrekken ze. Ik fiets naar huis. In tranen. Deze angst vergeet ik niet meer. Thuis heb ik er niets over verteld.
Ik heb geen idee hoe ik daar weggekomen ben zonder zichtbare kleerscheuren. Misschien dat ze gewoon vertrokken zijn. Misschien was er een man die hen zei dat ze mij met rust moesten laten. Ik ben dit stukje kwijt in mijn hoofd.
Hier komt mijn angst voor groepen en grote mensenmassa’s vandaan. Inmiddels weet ik dit. Ik kan het goed controleren door mijn ademhaling te controleren. Maar de angst blijft aanwezig.