Op dit moment ben ik bezig met een workshop over zingeving. Vier avonden lang leer ik wat mij zin kunt geeft. Inmiddels heb ik al drie avonden workshops gehad. Het grootste inzicht dat ik had, was dat ik een keuze heb in hoe ik omga met wat ik over me uitgestort krijg. Ik kan kiezen of ik het lijdzaam onderga of ertegen vecht. Ik kan kiezen of ik in de slachtofferrol blijf hangen of dat ik me eroverheen zet en denk: “Dit is geweest, nu ga ik mezelf zijn en wat anders doen.”

Toch gek dat je daar een workshop voor nodig hebt om te leren dat je zelf de keuze hebt

Dat iemand je moet vertellen dat je die keuze hebt. Net als dat iemand mij moest vertellen dat ik niet mijn mening ben. Dit soort eyeopeners krijg ik de laatste tijd steeds meer van buitenaf. Iemand vertelt mij iets, daar ga ik mee aan de slag in mijn hoofd en ik bedenk wat ik ervan vind en wat ik erbij voel. Dat levert mij soms, de laatste tijd vaker wel dan niet, een mindblowing nieuw inzicht op.

Een paar inzichten die ik op deze cursus heb opgedaan:

• De activiteiten die mij zin geven, zijn meestal individualistische dingen: fotograferen, theater bezoek, bloggen, lezen en schrijven, handwerken en zelfs karate;
• De zin die naar buiten treedt, dus wat ik te bieden heb, zijn dingen die ik in kleine groepjes en liever nog één op één kan doen. Dingen zoals kennis overdragen, me begeven in situaties die ik eng vind, maar waarvan ik weet dat een ander er misschien beter van kan worden.
• Het zoeken naar mijn levensmissie – klinkt heel zwaar, maar kan heel luchtig zijn – is de zoektocht naar iets waar ik naar verlang met heel mijn wezen, maar waarbij ik tegelijkertijd een enorme drempel voor moet oversteken om het voor elkaar te krijgen.

Door te kiezen voor wat ik wil, wat ik kan, krijg ik meer vrijheid om te doen waar ik zelf gelukkig van word en dientengevolge (mooi woord!) ook mijn omgeving gelukkiger mee maak. Dat betekent dat ik dus bezig ga zijn met kiezen. Eerst voor mezelf, dan voor jullie.