Er zit een kabouter op mijn schouder. Die kabouter schreeuwt de hele dag in mijn rechteroor. Waarschuwingen, vermaningen en soms zelfs achteraf nog dingen als, ‘dat had je niet moeten doen, muts, ik had je gewaarschuwd, maar je luistert weer niet’. En dan komt de uitsmijter:
Zie je wel, nu vinden ze je stom en mag je er niet meer bij horen.
Die kabouter kan flink uitpakken. Een aantal vaak voorkomende kreten:
- Houd je mond, zeg er maar niets van dat ze over je grenzen heen gaan, anders vinden ze je niet meer aardig;
- Als je dit niet doet wat ze van je vragen, dan mag je er niet meer bij horen;
- Je mag geen nee zeggen, want dan kwets je mensen omdat nee een afwijzing is;
- Zeg sorry tegen die ene persoon voor het feit dat je iets deed, hij of zij vond het vast niet leuk en dan kan je maar beter alvast sorry zeggen;
- Nee, Martha, niet die opmerking maken, niet doen, niet doen, niet doen, niet… Domme doos, waarom zeg je dat nou?
En zo gaat die kabouter nog wel even door
Het verbaast me altijd dat andere mensen hem niet horen. Ja het is een hij. Hij zegt dat ik dingen niet kan, dat ik het maar beter niet eens kan proberen, dat ik het toch verkeerd doe en dan moet iemand anders het weer opnieuw doen, waardoor ik iemand anders weer tot last ben. Kortom, waarom ben je in kabouters naam op de wereld? Je doet het toch niet goed en niemand zit op jou te wachten en je bent mensen alleen maar tot last. Dat is ook de reden waarom ik je niet bel of met je afspreek, want je hebt vast betere dingen te doen dan met mij kletsen of koffie drinken.
Mijn kabouter is een gemeen mannetje. Haalt me neer, zorgt ervoor dat ik over mijn grenzen heen laat lopen en niet voor mezelf opkom. Sterker nog: hij zorgt ervoor dat ik me excuseer voor het feit dat ik besta.
Er was een tijd dat ik de kabouter nodig had: hij was mijn overlevingsstrategie tijdens de middelbare school en nog lang daarna. Ik vertrouwde erop dat hij me hielp en me goed advies gaf. Maar de laatste twee weken ben ik daarover aan het nadenken. Heeft hij me nog wel zo goed geholpen na mijn studententijd. Ben ik echt wel gebaat met die roeptoeterende kabouter op mijn schouder? Wordt het geen tijd dat ik hem van mijn schouder afhaal en in het museum van ouderwetse overlevingsstrategieën op een plankje zet? Hij krijgt dan van mij een postuum uitgereikte medaille met de volgende tekst op zijn plaquette naast hem:
Deze kabouter heeft een plekje in het museum gekregen voor bewezen diensten aan Martha tijdens haar schoolperiode en haar werk als loonslaaf. De kabouter nu gepensioneerd en mag van zijn welverdiende rust gaan genieten. Zijn diensten zijn niet meer nodig. Martha kan het nu zelf.
Gelukkig heb ik nu een fijne coach, die mij hierbij gaat helpen. En dan kan de kabouter daadwerkelijk met pensioen.
