Het was puur geluk, dacht ik, dat ik was uitgenodigd voor het familiediner met een boel mensen die ik reeds jaren niet gesproken had. En als single roep ik altijd dat ik graag word uitgenodigd. Ergens vond ik het wel grappig die typische familiesfeer en reünie opnieuw te ervaren. Al hebben we niet zo’n heel grote familie.

Overgrootopa’s en -oma’s presteerden het liefst acht kinderen op de wereld te zetten, waarvan er nog enkelen waren overleden. Opeenvolgende generaties produceerden steeds minder kinderen. Mijn directe neven en nichten bestaan – net als wij – ook uit setjes, en ze zouden – gezellig – allemaal aanwezig zijn. Zelfs oudtantes. Maar niet de oudooms, die hadden het leven reeds achter zich gelaten. Tja, het ‘zwakke’ geslacht, peins ik dan maar.
Terwijl ik wat laat arriveerde, want het beste publiek komt altijd té laat, werd ik hartelijk begroet door de wat jongere garde. Met veel kabaal maakte ik een entree omdat ik weer eens meende te moeten struikelen over een klein bijzettafeltje dat inderhaast ergens onopvallend in mijn pad stond te staan. Het mocht de pret van de aanwezigen niet drukken. Men raakte er melig van.
Al gauw zag ik dat de prachtig in kersttooi versierde dinertafel reeds bijna voltallig bemand was. En tot mijn grote schrik werd ik gewurmd naast tante Annie, de vreselijk ouderwetse en Katholiek gelovige vrouw van een melkboer, die je altijd vergast op zoveel verhalen dat je er nauwelijks tussen kon komen. De verhalen gingen dan ook altijd over de buurvrouw, haar dochter, een vriend daarvan die getrouwd was met je-weet-wel, die ene. Mijn oudtante Annie rook steevast naar de goedkope walm van 4711. Droeg ook altijd een onderjurk die je zag uitkomen onder de rest van haar garderobe. Had een gebit dat om de haverklap losjes meebewoog met haar oeverloze gezwets, zo erg dat je er bijna watjes in of onder wilde proppen. Of stokjes, zodat haar kaak vast zou komen te zitten en er godzijdank even een stilte zou vallen. Want ik denk niet, dat zij het begrip ‘stilte’ überhaupt ooit begrepen heeft.
Maar ik snapte die hint van onze gastvrouw wel. Met mijn slechthorendheid en Philips oorbellen, tezamen met de knipoog van mijn moeder die me schuin aan de overkant van de tafel gewaar werd, zou het vast makkelijk worden om even een momentje van rust te creëren. Ik kon mijn Philips oorbellen natuurlijk altijd tussentijds even uitdoen, terwijl ik manhaftig zou doen alsof ik het gekwebbel van tante Annie nog zou volgen.
Maar toegegeven, zij was nog lang niet zo erg als haar zoon, Theo en die andere zoon. Theo spotte me natuurlijk direct naast zijn moeder. En kwam direct op me afgestormd met zijn drie natte klapzoenen op mijn beide wangen. Ooit waagde hij het me vol op de mond te willen zoenen. Dat heeft hij geweten. Ik beet hem gelijk vervaarlijk in zijn lippen, waarna hij met de schrik zichzelf heeft bevrijd. Nadien heeft hij zich daar nooit meer aan gewaagd.
Ik kan wel stellen dat dit gezin van tante Annie een beetje de vreemde eend in de bijt is van onze familie. Natuurlijk gaan we niet zo ver om te stellen dat we ons voor hen schamen. Maar als ze ons al een bezoek brengen, zo twee keer per jaar, en we zien ze staan in de zaak van vaderlief, dan lopen wij toch vaak wel een blokje extra om, voordat we ‘thuiskomen’, zeg maar. Al staat dat bezoek dan gegarandeerd voor een uurtje of drie oneindig geratel, waarbij men louter hoeft te ja- of nee-knikken ter bevestiging dat je ze aanhoort. Of begrijpt.
Tante Annie raakte op dreef die avond. En had geen idee, dat mijn vriendelijke glimlach en dat ja-knikken geenszins betekende dat ik echt luisterde. Ik slurpte mijn soep enigszins geïrriteerd weg, wat me een dodelijke blik van mijn moeder aan de overkant van die vrolijke distafel opleverde. En gegrinnik van mijn jolige nichtjes die even onopvallend naar me zwaaiden ondertussen. Ik roerde wat in het pasteitje, de tweede gang, zonder er veel van te kunnen genieten. Maar besloot me met recht te storten op die chateaubriand overgoten met heerlijke wijnsaus, wat een subliem excuus is om even je aandacht te mogen verleggen van je gesprekspartner, dacht ik. Maar niets bleek minder waar.
Eigenlijk kan ik me achteraf niet eens meer herinneren wie mijn andere tafelgenoot was. Het zei niet veel, naar wat later bleek. Niet dat er ook maar een speld tussen te krijgen was als tante Annie het woord voerde. Gelukkig bleef men de wijn maar bijschenken, en het likeurtje bij de koffie mocht ik ook in herhaling blijven inschenken.
Dat ging een hele tijd goed, totdat ik toch moest toiletteren. Ik stortte zowat ter aarde toen ik over tante Annies oneindig lange shawl struikelde, die achteloos over haar stoel was gedrapeerd.
Na die avonddis bewoog ik me snel en hopelijk discreet genoeg richting mijn nichtjes, die gezellig met hun kids zaten te babbelen. En waagde het een half uur later mijn horloge te checken. “Ow jee, het volgende Kerstfeest dient zich aan, ben ik weer té laat.” En kon ik eindelijk écht gaan Kerstbeesten. Dat had ik nu immers wel verdiend.
Irene van Putten