Dat gevoel dat er een engeltje of een duiveltje op je schouder zit en die dwingt je te kiezen voor iets. Zal ik wel of niet nog een snoepje nemen? Zal ik kiezen voor gezonde groente en fruit of haal ik een frietje op de hoek? Het duiveltje zal je zeggen dat je het jezelf makkelijk moet maken: de groente moet je nog schoonmaken, kost tijd om te koken. Ga nou maar gewoon dat frietje halen, dan houd je meer tijd over voor andere dingen.
Het engeltje op je schouder vertelt je dat je straks spijt krijgt van het frietje op de hoek en dat je meer voldoening haalt uit het schoonmaken en koken van die lekkere broccoli.
Zowel het engeltje als het duiveltje hebben gelijk. Voor beiden valt in ieder geval iets te zeggen, bedenkt mijn hoofd.
Soms zou ik willen dat ik een paar honderd jaar eerder leefde, dan hoefde ik niet te kiezen. Dat werd dan voor mij gedaan. Ik zie mezelf al staan in mijn prachtige jurk, parasolletje erbij, de zwanen voeren in het nabijgelegen park. En vooral niet hoeven nadenken. Beetje in de tijd van Pride & Prejudice, zeg maar. Het enige waar je je druk over hoefde te maken als dame van gegoede stand, was of je wel de juiste man trouwde met genoeg geld om voor je te kunnen zorgen.

Elizabeth Bennet: He looks miserable, poor soul.
Charlotte Lucas: Miserable he may be, but poor he most certainly is not.
Elizabeth Bennet: Tell me.
Charlotte Lucas: 10,000 a year and he owns half of Derbyshire.
Elizabeth Bennet: The miserable half?

Waarom ik dit stukje schrijf?

1. Ik heb nog geen zin om mijn bank naar de andere kant te slepen.
2. Ik heb nieuwe Playmobil en dat wilde ik laten zien. Mooi hè!