Gisteren had ik het met twee vriendinnen over de jachtigheid van de Randstad. Ik ben niet anders gewend, maar K. was er verbaasd over. Iedereen is hier zo op zichzelf gericht, zei ze. Ze begreep niet hoe dat kon en waarom mensen niet meer op elkaar gericht waren. Ze had, kortom, een hekel aan de Randstad. Wij probeerden haar uit te leggen dat iedereen in de Randstad op zichzelf gericht is, omdat we anders niet overleven. Als er niemand is die om jou geeft, dan moet je het zelf doen. Het is ons masker. Het masker dat we opzetten om te overleven. Om de jachtigheid en de gehaastheid het hoofd te kunnen bieden.

Langzaam leven gebeurt in het oosten.

Tenminste, zo voel ik dat. Ik weet dat mijn zusje en zwager het verschrikkelijk vinden om in de Randstad auto te moeten rijden. Iedereen is hier zo aan het haasten en rijdt zo asociaal, terwijl ik er aan gewend ben. Voor mij is rijden in de Randstad niet zo lastig. Ik schrik juist als ik geen voorrang hoef af te dwingen en het me verleend wordt in het oosten van het land. Mijn zusje, net als ik opgegroeid in Zoetermeer, wil voor geen goud terug naar het westen. Ik zou me juist begraven voelen als ik in het oosten van het land zou gaan wonen. Een paar dagen vakantie, een stadswandeling in Deventer. Maar dan toch snel weer terug naar de stad, waar altijd wel iets gebeurt.

Op tv zie ik gelukkig wel iets terug van langzaam leven. Sommige reclames hebben dat zoals de reclames van Ben over de uitknop op je telefoon, maar ook tv-programma’s hebben zo’n onthaastingsgevoel. Ik heb me laten vertellen dat Rail away over treinen dat gevoel heeft, maar dat heb ik nooit gezien. Ik voel dat bijvoorbeeld als ik naar het programma Heer en meester kijk van Omroep Max. Heerlijke tv met Daan Schuurmans als verveelde rijke playboy die het Haagse OM helpt met het oplossen van misdaden en ondertussen op zoek is naar zijn moeder die hem bij zijn geboorte heeft verlaten.
Schuurmans speelt het personage Valentijn Bentinck, een man die een trustfonds heeft en niet hoeft te werken. Hij rijdt rond in een oude auto (blauw nummerbord met witte letters) en kent overal wel mensen die hem kunnen helpen. Zijn status geeft hem toegang tot organisaties die voor de dame van het OM gesloten blijven. De rust die hij uitstraalt maakt dat het programma ook rustig overkomt op mij en dat ik me op zaterdagavond dus lekker een uurtje kan onthaasten. Natuurlijk ben ik zeer onder de indruk van de charmes van Bentinck. Gisteren was aflevering zeven op tv, er komen er nog drie. Ik hoop echt dat Max doorgaat met het uitzenden van deze serie.