Het kriebelde. Wat, eigenlijk? Iets kriebelde op haar arm en ze wist niet wat het was. Ze voelde nog eens goed. Het was geen beest. He, gelukkig dat scheelde. Ze was als de dood voor kriebelende beesten. Nee, het gekriebel voelde warm aan. Plotseling besefte Mylou dat het een paar vingers waren.
Maar van wie? Nog eens voelen: zacht, geen eelt. Dan moesten het de vingers van Erica zijn. Maar waarom kriebelde Erica op haar arm? Mylou bleef doodstil liggen en probeerde het gekriebel thuis te brengen. Het was een patroon. Een kringel, een rondje en een kringel. Een kringel, een rondje en een kringel. Mylou dacht na: ondertussen bleef het doorgaan – kringel rondje kringel.
In gedachten maakte Mylou zich een voorstelling van het patroon. Kringel rondje kringel. SOS. SOS? Mylou draaide zich om naar Erica en zag haar donkere ogen staren. Nou ja ze zag niet de donkere ogen, ze voelde ze meer dan dat ze die ogen zag.
Mylou stond op, Erica volgde. Gerben, die tussen hen in lag in de tent, sliep zo diep dat hij niet merkte dat de vrouwen de tent verlieten.
“Wat is er?” fluisterde Mylou. Erica keek haar aan. De donkere ogen vol onvergoten tranen. Mylou wist dat haar vriendin even niets meer kon zeggen en omhelsde haar in plaats van een antwoord te verlangen.
Erica brak, rende het bos in om te zorgen dat haar gehuil Gerben niet wakker maakte en Mylou volgde snel om haar vriendin niet alleen te laten. Na vijf minuten stopte Erica met rennen.
“Het is zo vreselijk!” snikte ze. “Ik kan het niet meer voor me houden, het moet eruit!”
“Wat is er dan?” Mylou werd een beetje radeloos van het verdriet van haar vriendin. Erica keek Mylou aan: “Ik ben zo verliefd op je, maar het kan niet vanwege Gerben. Hij is mijn man en hij zal nooit accepteren dat ik bij hem weg wil, maar ik houd niet van hem en iedere keer dat hij me aanraakt is een farce.” Erica was op haar knieën gezonken. Ze durfde Mylou niet meer aan te kijken.
Mylou moest dit even verwerken. Erica, verliefd op haar? Jeetje, ze had vanalles verwacht maar niet dit. Ze keek Erica aan: de donkere ogen, de verwarde zwarte haren die nog geen twee minuten geleden achter haar aan hadden gewapperd, het lichaam van een hardloper. Mylou ging op haar knieën zitten en pakte het gezicht, nat van tranen en zweet, tussen haar handen en dwong Erica om haar aan te kijken.
Ze zoende Erica vol op de mond. “Schat, ik houd ook van jou en we vinden wel een oplossing.” Hand en hand liepen Erica en Mylou verder het bos in, weg van de tent waar Gerben nog altijd nietsvermoedend lag te slapen.
Dit is dag 1 van de 30 dagen schrijfinspiratiemails. Nieuwsgierig wat de opdracht was? Wil je nog meedoen? Stuur me dan even een berichtje, dan zorg ik dat je de opdracht nog krijgt en de rest van de 30 dagen mee kunt doen. Zie ook hier voor meer informatie (KLIK)