Ergens op zolder, in een van de meest onbereikbare hoekjes, staat een stapel dozen. In een van deze dozen lig ik. Nou ja, de onderdelen die mij vormen zitten in die doos. Een standaard, een stam en heel veel takken. Allemaal van metaal en kunststof. Samen vormen deze stukjes metaal en kunststof een kunstkerstboom. Mij dus.

Al bijna twintig jaar sta ik in de kerstperiode te pronken in de woonkamer van dezelfde mensen, mijn eigenaren. Mijn lampjes verlichten al jaren de donkere tijden. Ik kan me mijn eerste jaar nog herinneren alsof het gisteren was.
Er schalde vrolijke kerstmuziek door de speakers. De jonge mensen lachten, dansten en straalden. Ze waren jong, verliefd, gelukkig en zouden snel hun eerste kindje verwelkomen. Misschien wel met kerstmis. Er stond al een klein wiegje aan mijn voet voor het geval dat.
De dag voor kerst was hectisch. Er hing spanning en opwinding in de lucht. Het leek er erg op dat er inderdaad een kindje geboren ging worden. In de avond ging het stel puffend en steunend de deur uit.
Ze bleven lang weg. Wel meerdere dagen en nachten. Toen ze thuis kwamen namen ze enkel intense stilte en veel verdriet mee. Mijn lichtjes werden uitgedaan. Het wiegje bleef leeg.
Nog maandenlang heb ik in de huiskamer gestaan. Weet je dat het er intens verdrietig uitziet, een onverlichte kerstboom in mei?
Zo zag ik er niet alleen uit. Zo voelde ik me ook. Niet op mijn plaats met mijn glitters en goud.
Eind mei besloot het stel eindelijk om me af te tuigen en op te ruimen. Met veel tranen en verdriet verdween langzamerhand alle pracht en praal in de dozen. Ik werd terug gebracht tot mijn essentie van metaal en kunststof en samen met het wiegje op zolder gezet.
Ik was blij verrast toen ik begin december weer van zolder werd gehaald. Na al dat verdriet had ik eigenlijk verwacht nog heel lang op zolder te staan. Maar hoewel de sfeer niet zo uitbundig was als het eerste jaar hing er wel weer hoop op geluk in de woonkamer.
Op de dag voor kerst was de sfeer wat bedrukter en vol stil verdriet. De sfeer leek zelfs volledig verziekt te worden toen de man van het stel het wiegje van zolder haalde en aan de vrouw gaf.
De vrouw begon onbedaarlijk te huilen maar tot mijn grote verbazing vloog ze hem om de nek en vertelde hem tussen de gierende uithalen door hoe blij ze met hem was en hoe ze hun kerstengeltje miste en dat dit het allermooiste was wat ze hem had kunnen geven.
Ze zette het wiegje aan mijn voet en toen zag ik dat er een betoverend mooie engel in lag.  Een kerstengel waarin al hun liefde voor hun engeltje en elkaar zichtbaar was geworden.
Elk jaar mocht ik op de dag voor kerst getuige zijn van het bijzondere moment waarop ze de kerstengel in het wiegje aan mijn voet legden. Elk jaar weer was het intens verdrietig en tegelijkertijd vreselijk mooi.
Dit jaar zal ik voor het laatst onderdeel zijn van deze intieme ceremonie. Mijn lichtjes zullen de kerstengel voor het laatst verlichten. Ik ben oud. Mijn takken hebben kale plekken. Het kunststof is verstaft en het metaal is moe.
Het stel heeft al een nieuwe kerstboom gekocht maar heeft besloten me nog eenmaal op te zetten. Om mij nog eenmaal met glitter en goud te versieren. Nog een keer zal het wiegje met de kerstengel aan mijn voet worden gezet.
Nog eenmaal zal ik licht in donkere tijden brengen. Daarna gaan mijn lichtjes definitief uit. Mijn taak is bijna volbracht.
Andere mooie verhalen lees je op het blog van Cindy.