Mevrouw Babette, Babs voor intimi, de Kerstman schopte op Eerste Kerstdag 2021 haar rode stiletto hakken uit, gespte de zwarte riem met gouden gesp los, gooide haar rode kerstmantel achteloos over een stoel, deed haar roze pantoffels en gele hoodie aan en zakte in haar favoriete blauwe oorfauteuil met een whiskey single malt zonder ijs. Je moet het goede spul niet versnijden met water. Een diepe zucht ontsnapte haar toen haar kont de zitting van de zachte, uiterst comfortabele stoel raakte. Ze had weer een jaartje rust.

Waar was ze aan begonnen? Ze vroeg het zich steeds vaker af. Hoe had ze zich tot deze ellendige baan kunnen laten verleiden? En iedere keer als ze zichzelf deze vragen stelde, dan wist ze ook onmiddellijk het antwoord. Ze was verliefd geworden. Op de Kerstman. Dat hij de Kerstman was, dat wist ze toen nog niet. Hij was zo galant en hij maakte haar zo uiterst correct het hof, ze kon gewoon geen weerstand bieden aan deze charmeur. Als ze toen had geweten, wat ze nu wist, was ze nooit voor hem gevallen.

Rik en Hanneke

Op 23 december 2022 ruimden Rik en Hanneke de zolder van oma op. Broer en zus hadden elkaar al jaren niet gezien, maar nu oma er niet meer was, moest iemand het huis opruimen. Hun ouders waren er emotioneel niet toe in staat, dus het kwam automatisch bij de volgende generatie terecht. In het begin was het ongemakkelijk. Ze hadden niets meer gemeen met elkaar na al die jaren zonder contact. Een ongemakkelijk ‘hoi’ brak een klein schilfertje van de ijsmuur die tussen hen was opgevroren. “Zullen we met de zolder beginnen?” vroeg Rik. “Dat is goed,” antwoordde Hanneke.

Ze begonnen ieder aan een kant en zouden dan op die manier naar elkaar toe werken. Oma was een enorme hamsteraar geweest, dus er stonden heel veel dozen die allemaal doorzocht moesten worden. In de meeste dozen vonden ze bonnetjes en coupons met kortingscodes voor speelgoed en andere gekke dingen. De stapel oud papier en de hoeveelheid vuilniszakken werd steeds groter. Gelukkig waren ze vroeg begonnen, zodat ze de zolder in een dag konden doorakkeren. Rücksichtslos gooiden Hanneke en RIk de ene na de andere schoenendoos met papier bij het oud papier.

Plotseling zoog Hanneke haar adem in. Rik draaide zich om. “Wat heb je gevonden?” vroeg hij, een beetje gespannen. Oma was altijd een zeer private persoon geweest. Ze vertelde nooit iets over haar leven. Hanneke deed de doos verder open en een paar zeer hoge rode stiletto hakken werden zichtbaar. “Zo, oma had een verborgen leven,” lachte Rik. Hanneke lachte ook: “Wie weet wat we nog meer vinden!” De muur was gesmolten. “Moeten we dit aan pa en ma laten zien,” vroeg Hanneke. “Laten we nog maar even wachten en kijken wat we nog meer vinden,” antwoordde Rik.

Mevrouw de Kerstman

Babette nam een slok van haar whiskey en vouwde haar benen onder zich. 820 jaar geleden was ze een succesvol zakenvrouw. Of, dat zou ze zijn geweest als ze niet in het jaar 1177 was geboren en vrouwen toen ook al niks te zeggen hadden. En nu was ze Mevrouw de Kerstman. Joepie. Dat leek heel leuk, maar dat was het niet. De Kerstman was tussen Oud & Nieuw en Kerst een verschrikkelijke man: hij zoop als een tempelier, rookte als een ketter en verwachtte dat zij klaar stond met krant en pantoffels als hij thuiskwam van de cadeaufabriek op de Noordpool. Die verrekte elfen luisterden niet, die stomme rendieren scheten de hele gang onder en dat ene rendier met zijn rode neus… het leek verdorie wel een hoerenkast met dat rode licht. Om nog maar te zwijgen over dat stomme “Ho ho ho!” En ieder jaar dacht Babs hetzelfde: “Ik moet hier weg. Maar hoe?”

Rik en Hanneke

Broer en zus gingen gezamenlijk verder door de dozen. Ze zagen een rode kerstmantel en kerstmuts, een groen elfenpakje en een stel belletjes aan een hoofdstel dat te groot leek voor het hoofd van een paard. “Het lijkt wel kerst,” mompelde Hanneke. “Hey, Hannie! Moet je hier kijken!” Rik noemde Hanneke per ongeluk bij de koosnaam die hij vroeger voor haar had. Verschrikt keek hij haar aan. “Sorry,” zei hij. “Geeft niet,” zei ze, “Wat heb je gevonden?” Rik toonde haar een brede zwarte riem met een gouden gesp: “Het lijkt wel kerst,” zei hij.

Hanneke dacht diep na. Een grote frons verdiepte de denkrimpel op haar voorhoofd. Dat was voor Rik het teken om even niets te zeggen. Dat wist hij nog van vroeger: als Hanneke nadacht, moest hij even zijn mond houden. Hij wist dat er dan altijd iets slims kwam. “Het klinkt misschien gek,” zei Hanneke langzaam, “Maar ik denk dat oma misschien wel getrouwd was met de Kerstman.” Rik wilde lachen, maar hij hield zich in. Hij wilde broze verstandhouding die vandaag tot stand was gekomen niet opnieuw vernietigen. Hij voelde dat de ijsmuur langzaam maar zeker aan het smelten was en hoopte dat dat proces zich zou doorzetten. Misschien konden ze dan eindelijk weer eens met zijn allen bij hun ouders aan het kerstdiner aanschuiven.

“Je vindt het raar,” beschuldigde Hanneke hem.
“Ja,” zei Rik, “Maar ik wil je gedachtengang best onderzoeken. Waarom denk je dat?”
“Jij hebt opa niet meegemaakt omdat hij al weg was toen jij werd geboren, maar hij was best gezet, vooral met kerst en zijn baard werd witter en langer. Ik herinner me dat hij op Eerste Kerstdag altijd chagrijnig was, alsof hij een nacht had doorgehaald.”

Mevrouw de Kerstman

Babs wist dat ze niet nog een kerst zo wilde doormaken. Ze hield van haar slanke figuurtje en ze wilde niet weer enorm uitdijen rond kerst, om dan weer op miraculeuze wijze weer slank te worden op Eerste Kerstdag. Ze haatte de elfen die ze niet kon verstaan en ze had een schurfthekel aan Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner, Blitzen en vooral aan rode Rudolf.

Hanneke en Rik

Hanneke zocht nog verder tussen alle dozen en paperassen. Toen vond ze een envelop gericht aan haar ouders, haar zelf en Rik. Ze voelde het bloed uit haar wangen trekken richting haar buik. Ze wist dat ze flauw ging vallen als ze niet in beweging kwam. Ze hapte naar adem en ging snel zitten in de blauwe stoel die in de hoek van de zolder stond, trok haar benen op en legde haar hoofd tussen haar benen. Langzaam steeg het bloed weer naar haar hoofd. Het duurde even voor ze door had dat Rik naast haar knielde. Hij kende de flauwtes van zijn zus en wilde er zijn voor ze zich bezeerde. Hanneke stak haar hand uit met de envelop erin. Rik probeerde hem te pakken, maar had daar moeite mee omdat Hanneke de envelop niet stil kon houden. Daarom pakte hij eerst haar pols, zodat hij daarna de envelop kon pakken. “Zullen we hem nu openmaken of met pa en ma erbij?”
“Bij het kerstdiner,” fluisterde Hanneke.

Mevrouw de Kerstman

Meneer de Kerstman, Jan voor intimi, was 30 jaar geleden al met de noorderzon vertrokken. Dat kon zij toch zeker ook! Het zou haar wel zwaar vallen. 67 jaar geleden hadden Jan en zij een meisje geadopteerd en ze noemden haar Mieke. Later had hun dochter twee kinderen gekregen, Rik en Hanneke. Hanneke was nu 37 en Rik 27. Die zou ze echt gaan missen. Maar ze kon niet anders. Ze wilde echt niet meer. Babs pakte een vel papier en een pen en begon haar verhaal op te schrijven voor haar dochter en kleinkinderen. Haar schoonzoon, Miekes man, betekende niet veel voor Babs. Hij was een man zoals veel mannen. Charmant en voorkomend in het begin, maar als de buit veroverd was, dan was hij net als haar Jan: een bier-zuipende, ‘waar zijn mijn sloffen’ roepende kerel waar weinig meer aan was. Babs wist dat ze haar schoonzoon Jack vreselijk tekort deed, maar ze was getekend door haar eigen ervaringen door de eeuwen heen. Deze kerst zou ze geen Mevrouw de Kerstman meer zijn. Ze werd weer Babette. Ze ging haar geluk elders beproeven. Maar eerst moesten er wat losse eindjes worden opgeknoopt. In haar brief zou ze alles uitleggen.

Hanneke en Rik

Hanneke en Rik waren na het vinden van de brief gestopt met opruimen. Ze waren te ontdaan door alle ontdekkingen en moesten het even laten bezinken. Hanneke had de brief mee naar huis genomen.

De volgende dag was het Kerst en Rik en Hanneke hadden besloten om samen naar hun ouders te gaan. Rik haalde zijn zus op bij haar thuis en reed door naar het ouderlijk huis. Hanneke belde aan terwijl Rik de auto parkeerde. Mieke deed de deur open en wilde hem achter Hanneke sluiten, maar Rik kon nog net op tijd zijn hand op de deur leggen. “Wacht even, mam.” Miekes ogen werden groot. “Jack!” riep ze. “Jack, kom gauw! Kijk wie er voor de deur staan!” Jack, de vader van Hanneke en Rik kwam naar de deur. “Kom pap, laten we de deur dicht doen, we stoken niet voor de buitenlucht en de gasprijzen rijzen toch al de pan uit.”

Verzoening

Broer en zus liepen door naar de woonkamer. Jack en Mieke liepen verbijsterd achter hun kinderen aan. “Hoe, hoe,” begon Mieke. Jack legde een hand op haar arm. Mieke zweeg. “Ze zullen het straks wel vertellen, liefje,” suste Jack. Rik had uit de kast vier wijnglazen gepakt en Hanneke had uit haar tas een flesje rood gehaald. “Laten we maar beginnen met een glas,” zei Hanneke en ze schonk in. Hun ouders gingen zitten op de bank. “Begin maar even met hoe jullie je ruzie hebben bijgelegd,” zei Jack.

Hanneke keek naar Rik. “We gingen opruimen bij oma,” zei Hanneke, “En dan moet je eigenlijk wel praten. We kwamen erachter dat we eigenlijk niet eens meer weten waarom we ruzie hadden en toen we er eindelijk achter kwamen, bleek het zoiets kleins te zijn dat we het te stom voor woorden vonden. Ik denk dat we volwassen zijn geworden.” Rik knikte. “We vonden het echt onzin en hebben besloten om het achter ons te laten.”

De brief van Mevrouw de Kerstman

“We hebben een brief gevonden bij oma tijdens het opruimen,” zei Hanneke. Ze wilde nu door want ze was enorm nieuwsgierig naar wat oma nu in die brief had geschreven. “Het lijkt erop dat oma een verborgen leven had. We vonden rode stiletto’s en een kerstmantel en een brede zwarte riem met goudkleurige gesp.”
“Vergeet dat hoofdstel met belletjes niet,” zei Rik.
“Ja die ook!” zei Hanneke. “We hebben dus gewacht met het openen van de brief tot we bij jullie waren. Maar nu zijn we toch wel heel benieuwd naar wat erin staat. Zullen we hem openmaken?” Jack en Mieke knikten allebei. Met trillende vingers scheurde Hanneke de envelop open. Nu het zo ver was, werd ze ineens bloednerveus.

Lieve Mieke, Jack, Hanneke en Rik,
Ik heb jullie wat uit te leggen. Ik kan het niet makkelijker maken, dus ik val maar gelijk met de deur in huis. Ik ben Mevrouw de Kerstman. Ik ben geboren in 1177. Zo’n 820 jaar geleden viel ik voor een man die later de Kerstman bleek te zijn. Hij was charmant, lief en voorkomend. En ik viel als een blok voor Jan de Kerstman. Ik trouwde met Jan in 1203 en sinds die tijd is mijn leven een living hell geweest. De elfen waren een stelletje ellendige druktemakers, de rendieren hadden totaal geen manieren en Rudolf kon zijn rode neus niet onder controle houden. En dan dat ‘ho ho ho’. Hoe vaak ik niet ‘ho ho ho’ tegen Jan heb willen roepen. Ik had zo graag mijn eigen kruidenwinkeltje willen beginnen, maar het kon niet. Ik moest altijd opdraven als Mevrouw de Kerstman.
Rond de kerst verloor ik mijn slanke lijn omdat de Mevrouw de Kerstman net zo’n gezellige dikkerd zou moeten zijn, maar wel op stiletto’s. Ik haatte het. Jij hebt dat nooit gezien, lieve Mieke, omdat ik je altijd bij vrienden onderbracht op Kerstavond. Wij moesten altijd werken.
Zo’n dertig jaar geleden vertrok Jan en liet mij alleen. Ik heb de afgelopen dertig jaar op kerstavond alle cadeaus rondgebracht en ik ben het spuugzat. Al dat gedoe met gezellig samen zijn. Hoe zit het dan met alle 3,5 miljoen singles die Nederland telt? En die zogenaamde gezelligheid met kerst: het scheidingspercentage stijgt na kerst van 22% naar 35%. Hoezo gezellig kerstfeest en ‘vrede op aard’. Ik ben het helemaal zat. Dus ik vertrek. Ik zeg nu: ‘Ho ho ho’.

Rik nam even een slok van zijn wijn. Mieke zat met tranen in haar ogen te luisteren. “Dat heb ik nooit geweten,” fluisterde ze. Hanneke slikte en vroeg: “Wil jij verder lezen, Rik?” Rik pakte de brief aan.

Ik heb geen idee waar Jan naar toe gegaan is. Ik wil het ook niet weten. Het enige dat ik weet is dat hij me na 790 jaar in de steek heeft gelaten. Ik heb dertig jaar lang de kerstcadeaus rond de wereld gebracht en ik kap er mee. Ik wil mijn roeping als kruidenvrouw gaan oppakken, iets waar ik 800 jaar geleden een heel imperium van had kunnen maken als ik niet verliefd was geworden. Kom mij niet zoeken. Je zult me niet vinden. Weet dat ik gelukkig ben nu ik dit besluit heb genomen en weet dat ik jullie in mijn hart heb. Het was mijn intentie om Rik en Hanneke weer bij elkaar te brengen door te vertrekken en mijn dood in scene te zetten. Zo kunnen jullie mijn huisje verkopen en er mooie dingen van doen. Deze brief zal zich automatisch vernietigen als jullie hem gelezen hebben. Zo krijg je geen gedoe met de autoriteiten. En ik weet ook dat jullie een mooie kerst tegemoet gaan: met zijn vieren.

Ik wens jullie een mooi kerstfeest en een gelukkig nieuw 2023, lieve familie! Er zal vast een nieuwe Kerstman ergens opduiken. Dat is energetisch zo bepaald. Ik word weer gewoon Babette, Babs voor intimi. 

Ho ho ho! (grapje)

De familie

Rik keek op en toen keken ze allemaal naar zijn hand. De brief verkruimelde en vervolgens verdwenen de kruimels in het niets. Hanneke, Rik, Mieke en Jack keken elkaar aan. Mieke en Hanneke lieten de tranen over hun wangen rollen. Jack en Rik slikten heftig. Lang bleef het stil. “Zullen we het gourmetstel pakken?” vroeg Jack. Hij stond op en liep naar de keuken. Rik volgde hem. Hanneke en Mieke dronken hun wijn in stilte.

Babs

Ergens op een eiland in de Stille Oceaan, waar de mensen nog dicht bij de natuur leefden, opende Babs haar droom: een eigen kruidenwinkel, waar ze niks aan kerst deed. Want het was haar winkel. Nu alleen nog een website met een leuke webshop, maar daar wist ze wel iemand voor te vragen.