Vandaag ging #blogpraat over bloggen en emotie. Dat was een onderwerp dat me aan het nadenken zette. Tot ik serieus begon te bloggen, liet ik eigenlijk altijd maar één kant van mijzelf zien. Zelfs bij mijn ouders thuis. Ik had twee kanten. Ik was tweedimensionaal.

De buitenkant

Voor de buitenwereld was ik leuk, grappig, vrolijk en behulpzaam. Ik stond altijd klaar voor anderen. Ik was nooit chagrijnig of verdrietig. Zelfs op de begrafenis van mijn vader was ik nog bezig met anderen. Ik stelde de man die “gefeliciteerd” zei en zich daarna uitputte in schaamtevolle verontschuldigingen gerust. Ik zei dat ik het begreep en ik omhelsde zelfs de neef die mijn vader een hork noemde op zijn eigen begrafenis.

De binnenkant

Pas in 2011 kwam er iemand die door de buitenkant heen prikte. Met een treffende beeldspraak beschreef zij mijn situatie:

Je hangt met je nagels aan de rand van de afgrond en je kijkt zo af en toe eens over de rand. Je beschrijft met een grote glimlach je gedachten over zelfmoord en staat jezelf niet eens toe om te huilen.

En toen brak ik. Ik ben hulp gaan zoeken. Eerst voor mijn eetstoornis, toen voor mijn ‘smiling depression’, zoals dat heet. De buitenkant en de binnenkant klopten niet met elkaar.
In 2012 werd ik gediagnosticeerd met depressiviteit, PTSS (post-traumatische stressstoornis) en een angststoornis. Ik ging in therapie voor het verwerken van het verlies van mijn vader en voor het verwerken van mijn pestverleden. Met dat laatste ben ik nog altijd bezig.

Mijn twee kanten komen samen

Steeds meer durf ik te laten zien dat ik ook verdrietig, chagrijnig of gewoon boos kan zijn. Steeds meer kom ik bij de kern van mijn wezen, mijn zijn. En dat is een prachtige kern: wit glimmend. Steeds meer durf ik mijn kwetsbaarheid te laten zien, vooral op mijn blog. En steeds meer durf ik voor mijzelf te kiezen. Zeker nu, nu ik vooral met mijn gezondheid bezig ben. Ik ben steeds meer mezelf aan het worden. Zoals ik was, toen ik nog onbevangen was. Ik word steeds meer driedimensionaal.