Mogen mannen nog man zijn?
Deze vraag stelde ik op Twitter en ik kreeg reactie. Mijn vraag was gericht op de #metoo discussie en ik begin me serieus af te vragen: mogen mannen nog wel man zijn? Hoe moet een man nog man zijn als hij zich niet meer als een man mag gedragen, maar te allen tijde respectvol moet zijn naar het vrouwelijk geslacht en misschien wel zijn man-zijn moet verloochenen? Hoe kun je tegen je natuur in gaan?
Voorbeeld. Vorig jaar zat ik in een café na een trouwceremonie. Ik had al een koffie besteld, maar de man die later tegenover mij was aangeschoven bestelde zijn eigen koffie en toen de serveerster weg wilde lopen zei hij tegen haar: “Mag de dame ook nog bestellen?”
Ik keek op en was verbaasd over de voorkomendheid van deze man. “Wow,” dacht ik, “wat charmant.”
Nog een voorbeeld. Bij karate hield ik het schopkussen vast. Een van de vierdedanners maakte een achterwaartse trap en toen wist ik eindelijk hoe het was om te kunnen vliegen. Drie meter verder landde ik op de grond. Ik kwam niet meer bij van het lachen, het deed namelijk geen pijn. De man liep naar me toe en bood me zijn hand aan om me te helpen opstaan. Ik was al gewaarschuwd, dat ze zich niet zouden inhouden als er een vrouw het kussen zou vasthouden. “Het zal zo’n vaart niet lopen,” dacht ik optimistisch. Ik was gewaarschuwd.
Ik ben opgegroeid in een wereld waar de man domineert
Karate is bij uitstek een mannensport en daar worden vrouwen niet echt ontzien. “Hit to hurt” is het motto. Hoe moet je anders klappen leren ontwijken? Ik kan niet meer (ver)tellen hoeveel klappen ik al niet gehad heb in de afgelopen anderhalf jaar.
Ga ik nu moord en brand schreeuwen over het machogedrag van de mannen bij mijn karateclub? Nee, hier heb ik voor getekend. Het heeft zelfs mijn hele beeld van ‘de man’ getekend. Een man mag zich best wel een beetje macho gedragen. Je plagen en kietelen. Vragen welk been je bedoelt als je vraagt naar de status van een gescheurde hamstring. Soms het bloed onder je nagels vandaan halen. Lomp, onhandig, klunzig, flirterig en stoer. Ja zelfs, durf ik het te zeggen? Zelfs misschien een beetje vrouwonvriendelijk zijn.
Sterker nog: ik vind dat een man het onder zijn vrienden zelfs over ‘lekkere wijven’ mag hebben. Nog sterker: ik vind dat een man een vrouw zelfs ‘vieze woordjes’ mag toevoegen als het moment er geschikt voor is. Ik vind dat een man een vrouw mag plagen in gezelschap met opmerkingen waarvan ze moet blozen. Ik zie dat niet als opdringerig of ongewenst gedrag. Ik zie die laatste twee dingen zelfs als onderdeel van het versieren van een vrouw. Want hoe moet een man een vrouw het hof maken als hij zich bij iedere aanraking moet afvragen of hij niet onmiddellijk aangeklaagd wordt?
Kortom, ik vind dat een man een man moet kunnen zijn. En als dat een macho is, dan is dat prima. En als dat een lompe boer is dan is dat prima. En als dat een lieve kluns is, dan is dat ook prima.
Leve de man! En heren, voel je vrij om te reageren.
Plaatje: Jens Lindner
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
Het enige waar ik het niet mee eens ben: met respectvol zijn naar een vrouw kan je nog best een echte man zijn hoor, daar verloochen je echt je natuur niet mee. Maar met die hele #metoo discussie wordt elke man op dezelfde hoop gegooid en afgeserveerd, dat vind ik het erge ervan
Dat hele metoo gedoe is doorgeslagen twitterde ik gisteren.
Respect voor de ander hoort de basis te zijn, mee eens. Maar bij respect hoort ook aandacht en aandacht kan bijvoorbeeld in flirtgedrag zijn, al naar gelang.
In Frankrijk is nu een beweging ontstaan van vrouwen die vragen of mannen weer gewoon gaan doen.
Natuurlijk mag een man nog man zijn, alleen moet je verdomd goed weten waar en wanneer er grenzen zijn. En die zou iedere man moeten aanvoelen. Is dat niet het geval heb je een groot probleem blijkt maar weer eens.
Maar ik zou veel liever dat man/vrouw denken een beetje laten varen. Dus gedraag je als mens naar je medemensen.
Ik vind het jammer dat mensen denken dat je niet meer een man mag zijn. Want daarmee heb je in mijn ogen de betekenis van #metoo totaal niet begrepen. Dat is van toepassing als een ander er niet van gediend is. Mag een man dan niet meer flirten, een seksuele getinte opmerking maken? Die opmerking slaat in feite nergens op. Natuurlijk mag dat. Maar net zoals in elke sociale interactie, moet je zorgen dat het gepast gaat op het gepaste moment met iemand die daar ook van gediend is. Zo simpel is het.
Dank je wel voor je reactie Sheila. #metoo gaat over mannen die hun macht misbruiken ten opzichte van vrouwen. Het zijn die hufters waar deze hele hashtag op gebaseerd is. En dan zeg ik: kappen daarmee. Handen af van vrouwen, die zich gedwongen voelen om een man ter wille te zijn om hun baan niet te verliezen of wat dan ook. Waar het mij om gaat met dit verhaal, is dat de #metoo hashtag doorslaat. Inmiddels wordt in iedere man een potentieel monster gezien die een vrouw kan misbruiken. En daar ben ik gewoon helemaal klaar mee. Dat is waar ik tegen ageer. En ik merk in mijn omgeving, dat mannen het moeilijker vinden om nog geintjes uit te halen of een opmerking te maken. Dat is waarom ik dit stuk heb geschreven. Puur omdat ik vind dat de discussie doorslaat en omdat er vrouwen zijn die op alle slakken zout leggen.
Uw artikel maakt op mij een sympathieke indruk. Daarom op deze plaats een impressionistische schets van een visie op mogelijke oorzaken.
Het Christendom is waarschijnlijk de voornaamste zo niet alleenzaligmakende oorzaak geweest van het wegkwijnen van het cultuurvormende zondebokproces. Dit heeft een aantal gevolgen gehad, waarvan het -mede- ter ziele gaan van het Christendom er een is.
Maar hoewel dat zondebokproces zieltogend is, is het verre van waarlijk dood. Door de kieren van het rationele geschut, dat is gebruikt voor de heksenjacht op alles wat met roken te maken heeft, bijvoorbeeld, gloort het ware mensengezicht, dat met rationaliteit, of het nu een wetenschappelijke vorm heeft of niet, niets te maken heeft.
Er is thans een nieuwe vorm van heksenjacht gaande, namelijk die op de man ‘tout court’. En ook in de aankleding van die jacht, doemt de echt menselijke kleermaker op: grijnzend in alle levendigheid, maar zo veel als mogelijk op de achtergrond; verscholen achter coulissen van diverse rationele makelij. Daarnaast speelt het zondebokproces nog een voorname rol in pesterijen op school en op de werkplek.
Daar waar het zondebokproces echt ter ziele is, treedt er een waarlijk angstaanjagende onverschilligheid op de voorgrond. Angstaanjagend omdat het gezicht ervan zo’n versteende uitdrukking heeft, dat elk (nog) levend wezen zich in dat leven bedreigd voelt. Het is het gelaat van de zombie, dat in vele filmische en schriftelijke cultuuruitingen zo’n pontificale plaats heeft gekregen. Tegelijkertijd met de geboorte van de onverschilligheid vindt het overlijden plaats van de mens als historisch wezen.
Het voorgaande is, in zijn allerbeknopste vorm, mijn diagnostische visie, op de door uw artikel gesignaleerde problematiek. Deze visie wordt geschraagd door essays van onder (veel) meer Girard; Kolakowski en Morag.
Hartelijk dank voor uw visie. In iedere cultuur zien we inderdaad dat er een zondebok moet zijn voor alles wat misgaat. Ik denk dat het ook een gebrek is aan zelfreflectie waardoor een groep het altijd moet ontberen. Zijn het niet de joden, de mensen met een kleurtje of de moslims, dan zijn het wel de mannen of de vrouwen of de homo’s.
Zou een samenleving zonder zondebokken kunnen zonder dat dit tot onverschilligheid leidt? Ik hoop het, maar ik denk niet dat ik het meemaak.