Daar lag ik dan om elf uur, in het Kaiser Franz Josef Spital in Wenen. Een infuus in mijn rechterarm dat rustig een cocktail van rotzooi in mijn lichaam druppelde, waaronder cortisonen, anti-histamine, prednison en een maagbeschermer. Ik was met de ambulance binnengebracht op de eerste hulp van het ziekenhuis. Maar hoe kom je daar?
Dat is heel makkelijk: je eet een stukje walnoot waar je allergisch voor bent. Maar misschien moet ik bij het begin beginnen.
Wenen is een mooie stad, prachtige parken, veel mooie gebouwen en het was er veel te heet. De temperatuur liep soms op tot 45 graden in het zonnetje. Die dag waren we met de busgroep in het Wienerwald: we gingen eerst naar de seegrotte, waar de Henkel (een Duits gevechtsvliegtuigje dat gemaakt werd in WOII) en waar daarvoor allerlei mijnactiviteiten plaatsvonden. De temperatuur in die grot was een constante 9 graden.
Daarna maakten we een boottocht van Stift-Melk naar Krems over die schöne blaue Donau en die is echt blauw. Het was weer erg warm op de boot, maar vlak achter de stuurhut woei een windje dat voor de broodnodige verkoeling zorgde. Ik had mij ingesmeerd met factor 50 en ben niet verbrand!
‘s Avonds in het hotel aten we een sobere doch voedzame maaltijd (ik heb geen flauw idee meer wat) en als nagerecht was er een klein taartje. Ik had me voorgenomen om er maar twee stukjes van te eten: precies in het tweede stukje zat een friemeltje walnoot verstopt en daar begon het tintelen. Dat is voor mij een teken dat ik een reactie heb. Mijn wang zwol een beetje op en mijn verhemelte begon te prikkelen. De enige remedie is het drinken van melk. Dat deed ik dan ook. Probleem is, dat ik ook vlak daarvoor gegeten had en ik mag eigenlijk niet drinken binnen een half uur daarna. Maar het was kiezen of delen en ik wilde de reactie neutraliseren.
Die avond gingen we naar de Musikverein. Dat is het concertgebouw waar op 1 januari het Nieuwjaarsconcert wordt gehouden in de Gouden Zaal. En wij hadden er kaarten voor! We zaten op het balkon en ik zat te genieten. De zaal is prachtig, de muziek was mooi en de orkestleden waren gekleed in de stijl van Mozart. Ik vond het echt een cadeautje. Tot het derde nummer.
Het was erg warm in de zaal en ik fluisterde tegen mijn moeder dat ik er tijdens het applaus uitging, omdat ik bang was dat ik zou gaan flauwvallen. Aan het einde van het nummer vluchtte ik de garderobe in. De jongen in de garderobe vroeg of het goed ging en of hij een dokter moest bellen. Ik was eigenwijs en vertelde dat het inderdaad niet goed ging, maar dat er geen dokter nodig was. Ik bleef zitten.
Na de pauze ging het echter steeds slechter. Ik maakte mijn haren los (doe eens gek!) en deed mijn sieraden in mijn tas. Ik begon te zweten en kreeg enorme jeuk in mijn nek en op mijn armen. Er ontstonden bultjes en die jeukten verschrikkelijk. En toen begon de druk op mijn borst. Ik klapte voorover om de pijn te beheersen, maar het lukte niet. De man achter de garderobe vroeg nogmaals of hij een dokter moest bellen. Ik mompelde iets als: “Yes, please.” En onmiddellijk hing hij aan de telefoon.
De dokter handelde onmiddellijk toen ze me zag. Ze legde me op de grond, mijn benen hoger op een stoel en een vochtige doek op mijn hoofd. Ze vroeg me mijn naam, hoe oud ik was en wat er aan de hand was. In een mengeling van Engels en Duits beantwoordde ik haar vragen, toonde haar mijn ventolin toen ze het woord niet begreep en vertelde haar over de druk op mijn borst en dat mijn moeder ingelicht moest worden. Ondertussen werd de vochtige doek vervangen door een icepack en werd mijn bloeddruk opgenomen.
Omdat de dokter niet gerust was, liet ze een ambulance bellen voor de druk op mijn borst. Die kwam en ik werd in een soort rolstoel gezet. Inmiddels was ook mijn moeder uit de zaal gehaald en die schrok natuurlijk flink. Ze mocht mee naar de ambulance. Moest even buiten wachten toen de broeders ook nog eens mijn bloeddruk opnamen en een hartfilmpje maakten. Het was niet genoeg. Mijn hart was in orde, maar ik moest toch nog even mee om bloed te laten afnemen.
Ondertussen sms’te ik naar de buschauffeur:

Hoi, zie je die ambulance voorbijrijden? Daar lig ik in. Ik ben bijna flauwgevallen en mag nu een ritje maken met deze gasten. Groetjes!

Om elf uur werd ik het keizerlijke ziekenhuis binnengereden. Mijn moeder was er bij. Ik moest nogmaals het hele verhaal doen en kreeg mijn infuus met die heerlijke cocktail, er werd nog bloed afgenomen en opnieuw een hartfilmpje gemaakt. Mijn moeder was daarna naar het hotel gegaan. Ze mocht niet blijven. Om drie uur ‘s nachts zou er nog een keer geprikt worden. Als die resultaten ook in orde waren, dan mocht ik naar het hotel terug.
Om vier uur ‘s nachts sta ik buiten: een vrouw alleen met twee armen in het verband in een vreemde stad in een leuk jurkje met niet-praktische schoenen. Nog een beetje groggy van de gebeurtenissen. Er is een taxi gebeld, maar wat was ook al weer het adres van het hotel?
De taxi kwam en de chauffeur leek een beetje op de opa van Heidi (lange grijze baard). “Waar moet u heen?” vraagt hij. Ik zeg: “Hotel Mozart.” “Es gibt 4 Hotels mit diesen Nahme,” zegt de chauffeur. Hij belt een collega. “Ich habe eine Kundin und ze moet naar Hotel Mozart, aber sie sprecht nicht gut Deutsch.”
Pardon! Dat verstond ik toch echt wel, maar probeer jij maar eens goed Duits te spreken als je net uit het ziekenhuis komt en geen idee hebt waar je hotel zich bevindt. Zijn Engels was overigens ook niet om over naar huis te schrijven.
Uiteindelijk kom ik toch bij het hotel aan. De nachtportier doet open en ik zeg dat ik hier slaap. “Hier?” zegt de nachtportier. Ik mag naar binnen. Dan moet ik nog naar de hotelkamer. Moeders ligt te slapen, die moet ik dus wakker bellen. Uiteindelijk lig ik om half zes in bed. Dat was een interessante ontdekking van nachtelijk Wenen.
O, de vakantie was super! Erg warm, maar wel mooie dingen gezien.