Huilen mag en is juist sterk. Huilen is geen zwaktebod. Huilen houdt ook echt een keer op. Verdriet, maar ook blijdschap en andere emoties zoals woede en angst, hebben een piek en worden daarna minder. Als je die emoties tegenhoudt of dempt, door bijvoorbeeld te gaan eten of iets anders te doen, dan is de piek de volgende keer heel veel hoger.
Emoties komen met pieken en dalen. Als je emoties dempt, dan worden de pieken steeds groter en hoger tot de bom uiteindelijk barst en als een vulkaan zijn lava over de omgeving uitspreidt. Je wordt onberekenbaar voor je omgeving: zolang de vulkaan slaapt, ben je best aangenaam, maar als de vulkaan wakker wordt, dan kun je maar beter dekking zoeken.
Als je het aandurft om de piek op te zoeken in je emoties, dan worden de achterliggende pieken niet hoger, maar juist lager. De emotie is niet gelijk weg, maar kabbelt een beetje na, zoals een tsunami: na de eerste hoge golf volgen kleinere golfjes en nog kleinere tot er uiteindelijk minigolfjes overblijven.
Denk bijvoorbeeld aan een herinnering waarbij je helemaal over de grond rolde van het lachen. Als je die herinnering de dag erna terughaalt, dan moet je nog steeds lachen, maar het is niet meer ROFLOL (rolling on floor laughing out loud). Hoe verder in de tijd, hoe minder je erom moet lachen, tot de herinnering enkel een glimlach achterlaat op je gezicht.

Zo gaat dat ook met verdriet en andere emoties

De pieken zijn eng en heftig en zwaar, maar als je ze laat komen en niet dempt, dan kun je de emotie verwerken. Dat is het ware verwerken.