Ze was op de terugweg van haar vakantie. Met de boot van Oslo naar Kopenhagen via het Kattegat. De reis verliep voorspoedig en ook de voorafgaande trip door Zweden en Noorwegen waren prachtig geweest. Ze was zelfs een beetje verliefd geworden op Noorwegen. Ze vond het zo’n mooi land met al die onverwachte uitzichten en bochtjes en fjorden.
Midden in de nacht was de vrouw wel even wakker geworden van de zware golfslag tussen Denemarken en Zweden. Dat Kattegat gaf behoorlijk wat weerstand, maar een half uur later was het voorbij en sliep ze weer. ‘s Morgens aan het ontbijt nam ze een broodje en wat fruit en koffie. Ze konden maar kort ontbijten, want om half tien moest het reisgezelschap zich verzamelen op dek 5 om van boord te kunnen gaan.
Om kwart over negen stond de vrouw op het genoemde dek. Daar werd het steeds drukker en drukker. Eerst stond ze nog midden op het dek, na een tijdje ging ze zitten, geleund tegen de koffers. En het werd alsmaar drukker. De liften brachten steeds nieuwe passagiers naar het dek, iedere nieuwe lading gaf meer kinderwagens, bagage en mensen. En allemaal moesten ze naar het dek. Het werd te vol om te zitten, dus moest de vrouw weer staan. Ze bewoog zich langzaam met haar bagage, flink zwetend, naar een van de randen van het dek.
Helaas bleek dit vlak bij de liften te zijn en nog altijd brachten die twee liften nieuwe mensen met bagage, kinderwagens en kinderen mee. Het was al half tien geweest de boot had nog niet aangelegd, de deuren waren dus nog niet open en er kwamen steeds nieuwe mensen, via de trap, via de lift en via de gangen. Drukker en drukker werd het zodat iedereen op elkaar gepakt stond.
De vrouw begon te huilen, bevend en trillend en zwetend over haar hele lichaam. Ze kon er niet uit, ze kon niet weg, het werd steeds drukker, haar ademhaling ging steeds sneller en oppervlakkiger en ze kon niet weg. Ze kon niet weg. Ze kon niet weg.
Ze beschermde haar ogen omdat ze niet wilde dat mensen haar zagen huilen. Weer gingen de deuren van de lift open. Weer kwamen er nieuwe mensen binnen. Eén van de nieuwe binnenkomers zag de vrouw staan en vroeg: “Are you ok?” De vrouw kon niet goed antwoorden en schudde daarom maar haar hoofd. De vraagsteller wees een plek achterin aan en zei: “There’s some room overthere.” En zonder te bedanken liep de vrouw naar de aangewezen plek.
Daar was een flinke ruimte met een ijzeren paal waar de vrouw haar verhitte hoofd tegenaan kon drukken. Dat gaf enige verkoeling, maar nu kwam de misselijkheid. Maar zodra haar ademhaling rustiger werd, het trillen en beven van haar lichaam verminderde en het zweten stopte, zakte ook de misselijkheid weer.
De deuren gingen open en de vrouw snelde naar buiten, de frisse lucht in. Nog steeds stond ze wat rillerig op haar benen, maar ze was uit die kleine ruimte. Ze kon weg. Eindelijk.
Plaatje: Billy Pasco