Relativeren ~ 1) Afvlakken 2) Afzwakken 3) De betrekkelijkheid benadrukken 4) De betrekkelijkheid erkennen 5) Nuchterder bekijken

Van de week was er een hoop ophef over wat Ephimenco schreef in Trouw. Ik citeer:

Vooral de uitdagende kleding die sommige vrouwen droegen, vloekte met de kleur van hun boodschap die zwart was. Ik heb het over decolletés die nog dieper waren dan de San Andreasbreuk en in veel gevallen van weinig verhullende stof.

En in een van de laatste zinnen:

Ik hoef vanzelfsprekend geen nonnenparade op de Golden Globes te zien marcheren, maar wat ingetogener had misschien een beter effect naar sceptische mannen gesorteerd. Nu had ik af en toe als mannelijke kijker het gevoel dat ik door sommige actrices eerder op mijn onderbuik dan op mijn hersenen werd aangesproken.

Natuurlijk zijn dit citaten die niet zo netjes zijn. Maar dat is niet het enige wat Ephimenco zei in zijn column. In het begin schrijft hij:

Sinds Weinstein lijkt het alsof bij iedere man het zwijn dat in hem sluimerde bruusk moet worden ontmaskerd.

En een paar zinnen later:

Ik wist natuurlijk dat na #MeToo niets meer hetzelfde zou zijn. Dat wat wij mannen ooit afdeden als ‘verleidingsspel’, als een regelrechte vorm van virtuele verkrachting kan worden geïnterpreteerd. En dat sommigen van ons dit ook nog proberen te rechtvaardigen door de schuld bij vrouwen te leggen, is te erg voor woorden.

Kunnen we dit relativeren?

Misschien niet. Misschien schrijft Ephimenco wel dat vrouwen niet mogen dragen wat ze willen omdat ze anders ongevraagd worden besprongen. Terug naar de tijd waarin vrouwen met een minirok erom vragen om verkracht te worden.
Liever niet.
Ik wil niet de ellende afzwakken die sommige vrouwen hebben meegemaakt. Ik wil het ook niet bagatelliseren. Absoluut niet. Ik heb het zelf ook in mindere mate meegemaakt. Een op de drie vrouwen krijgt te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag. En dat ligt aan mannen die niet kunnen omgaan met sterke vrouwen die zich wensen te kleden zoals ze willen.
Bovendien: wat is uitdagend? Is dat een vrouw die zwoel de camera in kijkt? Een man die zijn buikspieren aanspant? Of misschien is het alleen een paar mooie schoenen?
Ik mis alleen het vermogen om te relativeren in sommige reacties op deze column. Persoonlijk denk ik namelijk niet dat Ephimenco zei dat de actrices ‘in een burka’ naar de Golden Globes hadden moeten komen, maar dat zij met hun kledingkeuze verschillende boodschappen zouden kunnen uitdragen.
Hier zie je wat de dames droegen. Er zit een enkele dame tussen met weinig verhullende stof en een paar met een diep decolleté.
Het gekke is dat de nuance wat mij betreft hierin ligt. Is het de kleding, de vrouw die de kleding draagt, de vrouw zelf die uitdagend is, of zijn het de oerinstincten van de man die die uitdaging erin zien? Of misschien een combinatie van alles? En wat is dan de conclusie die je moet trekken? Moet een vrouw weer bedekt over straat zoals in de 19e eeuw of moet zo’n man leren zijn oerinstincten te bedwingen? Ik weet het antwoord niet.
Wat ik wel weet, is dat we met zijn allen weer eens wat nuchterder moeten worden: leven en laten leven. En vooral: relativeren. Want dat zijn we kwijt. Het is wij tegen zij. Het is de aloude man-vrouw controverse waarbij de man de grote agressor is en de vrouw het zielige slachtoffer. Ik weiger mezelf in die slachtofferrol te laten drukken: niet door de #metoo-beweging en ook niet door de ‘Time’s up’-beweging. Kunnen wij vrouwen niet gewoon accepteren dat we bekeken worden als we ons uitdagend kleden? Dat dat de consequentie is van onze kledingkeuze? En kijken mag, maar handjes af.
Hoe kijk jij aan tegen het woord relativeren? Waar wil jij graag nuchterder naar kijken? Ik lees jouw bijdrage over relativeren graag weer mee.
Oorspronkelijk begon Karin Ramaker met de WOT. Na wat omzwervingen via Irene en Hendrik-Jan, kwam de WOT uiteindelijk bij mij terecht. Ik schrijf de WOT nu sinds 2014. Hier vind je alle WOT’s vanaf 2014.
Plaatje: Mike Dorner