Via de moeder van een cursist kreeg ik het boekje te lezen, waar zij zelf niet zo’n trek in had. Het was het boek Grijs gebied van Marion Pauw. Ik las de achterflap en begreep waarom zij dat niet prettig vond: ze leest voornamelijk boeken van Geert Mak en dergelijke, dus dit boekje, novelle eigenlijk, over een brute aanranding lag niet helemaal in haar straatje. Ik las het wel. In een avond.
Het boek gaat dus over een meisje, Naomi, die na een jaar in Amsterdam zich niet meer druk maakt over naar huis fietsen ‘s avonds laat. Totdat het verkeerd gaat. Voordat ze daadwerkelijk verkracht wordt, komt een man haar te hulp. Een buschauffeur heeft vanaf zijn balkon alles gezien, maar heeft de politie niet gebeld.
Vervolgens duiken we in het hoofd van de buschauffeur en zien we zijn bespiegelingen over waarom hij niet heeft gebeld en wat voor gedachten daaraan vooraf gingen.

Goed concept, matig uitgewerkt

Wat beweegt iemand om wel of niet de politie te bellen als hij of zij iets ziet gebeuren waarbij politie absoluut noodzakelijk is? Is hij bang voor de represailles van de dader? Is hij bang voor de politie zelf? Wat heeft hij meegemaakt dat hij er niet voor kiest om te bellen?
Pauw beschrijft over wat er omgaat in het hoofd van deze man en hoe hij daarna wordt verhoord door twee rechercheurs van de politie. Hij gedraagt zich zodanig, dat de politie hem gaat verdenken van de aanranding. Omdat de man vindt dat hij zich moet doen gelden, omdat hij de held wil uithangen, gaat hij als een soort privé-detective op zoek naar de dader. Dit vind ik erg ongeloofwaardig omdat hij in eerste instantie niet durfde te bellen naar de politie vanaf zijn veilige balkon. En in plaats van dat hij de held wordt, wordt hij een soort held op sokken die zelf uiteindelijk in het ziekenhuis eindigt.

De losse eindjes

Deze novelle kent veel losse eindjes. Alsof Pauw al door de pagina’s heen was, nog voor het verhaal goed en wel was afgerond. Je leert niet wat er uiteindelijk van Naomi wordt, die als een soort zombie in het ziekenhuis verblijft, je leest niet wat er met de buschauffeur gebeurt en ook niet wat er met de dader gebeurt. Het voorlezen van het krantenbericht door de vrouw van de buschauffeur komt op mij als een erg geforceerd einde over.
Kortom, het concept is leuk, maar de afwerking komt wat slordig over. Als Pauw meer bladzijden had gekregen, had ze misschien de losse eindjes nog een beetje kunnen afwerken. En eerlijk gezegd vind ik de term literaire thriller op de kaft van het boek enigszins overtrokken: ik heb geen moment op het puntje van mijn stoel gezeten bij het lezen.
Van de achterflap:

Naomi fietst in het nachtelijke Amsterdam van haar werk naar huis, wanneer ze onder een viaduct vanachter wordt vastgegrepen. De dader, een man met ijzingwekkend lichte ogen, randt haar op een verschrikkelijke en gewelddadige manier aan. Er is één getuige: een man, die vanaf zijn balkon toekijkt. Waarom grijpt hij niet in? Grijs gebied vertelt niet alleen over de jacht naar de dader van een gruwelijk misdrijf, het is ook een zoektocht naar de drijfveren van de mens; dader, slachtoffer of getuige.