Vandaag had ik het geluk om beiden te mogen ervaren op de katawedstrijden in Almere. Ik deed mee in twee categorieën: de individuele klasse en de open klasse. Bij de individuele klasse won ik, bij de open klasse leerde ik. Soms win je, soms leer je.
Een kata is een stijlvorm in het karate waarbij je een vastgestelde oefening doet, die oploopt in moeilijkheidsgraad. Die oefening bestaat uit een serie blokkeringen en tegenaanvallen tegen een denkbeeldige tegenstander. Een schijngevecht, zeg maar.

Soms win je

‘s Ochtends begon ik in de individuele klasse. Hier waren twee kata vastgesteld die verplicht waren. Ik liep twee kata die ik van tevoren goed had geoefend. Een van deze twee kata hoop ik te mogen lopen op het EK in Rotterdam in september/oktober 2016. Ik ben in training voor de selectie die pas in juni plaatsvindt.
Die kata ging best aardig, maar kon beter: er zat een foutje in dat tot drie keer toe terugkwam. Toen ik dat te horen kreeg, schrok ik. Dat deed ik normaal nooit, dus hoe kon dat er nu ingeslopen zijn? Ondanks dit foutje werd ik toch eerste. Ik was wel redelijk tevreden over hoe ik mijn kata had gelopen.

Soms leer je

In de middag deed ik mee aan de open klasse. Ik begon met de kata waar ik ‘s ochtends mee geëindigd was. Nog niet eens halverwege sloeg ik een heel stuk over en ging verder op een stuk waar ik nog lang niet moest zijn. Ik ging nog heel even door, maar daarna stopte ik. Het had geen zin meer. Als ik de kata alsnog had uitgelopen, had ik verkeerd om geëindigd en dat had helemaal suf geweest. Kortom: ik liep voor het eerst in mijn leven op een wedstrijd mijn kata niet uit.

Dat was schrikken!

Ik liep mijn kata niet uit. Ik verloor de wedstrijd, dat heb ik wel eens vaker gehad, maar nog nooit omdat ik mijn kata niet uitliep. Ik lachte het een beetje weg, reageerde met enorme zelfspot op mensen die zich afvroegen wat er was gebeurd en zei dat het een moment van verstandsverbijstering was. Ik had niet moeten nadenken, ik ben te slim om deze kata te lopen.
Maar ondertussen baalde ik als een stekker. En eigenlijk nog steeds.

Soms win je, soms leer je

Dit is een spreuk die ik op een koelkastmagneet in Denemarken tegenkwam. Hij hangt op mijn koelkast om me te helpen herinneren dat ik mag genieten van overwinningen. Maar ook dat ik mag leren van fouten of ervaringen.
De les die ik vandaag leerde, is dat ik nu weet hoe het voelt om je kata niet uit te lopen op een wedstrijd. Ik kan je vertellen: dat is echt een rotgevoel. Ik zou het harder willen uitdrukken, maar ik vloek niet op mijn blog. Je kunt de woorden er wel bij bedenken, denk ik. Morgen ga ik er wel verder mee aan de slag mentaal, maar nu mag ik nog best wel even flink balen.