Dit is de eerste WOT die ik schrijf en gelijk de laatste die van Karin Ramaker afkomstig is. Jammer dat ze stopt, nog spijtiger dat ik ze niet eerder heb ontdekt.
Stilte dus. Vroeger kon ik er heel slecht tegen. Bang voor de gedachten die mijn hoofd onveilig maakten. Liefst had ik de radio zo hard mogelijk aan. Stilte was eng, doodeng. Ik wilde mijzelf echt niet horen denken. Verschrikkelijk! De gedachten die ik had, waren ook niet echt aangenaam: ik mag er niet bijhoren, niemand vindt mij aardig. Dan maar liever Prince opzetten die over mij als “insatiable” zingt of andere prachtige nummers die de gedachten die in mijn hoofd rondwaren het zwijgen opleggen.
Tegenwoordig mag het stil zijn om mij heen. Ik ben niet meer bang voor de gedachten die ik zo lang heb ontkend. Stilte is zelfs welkom bij mij. Nu wil ik mijzelf juist horen denken en de confrontatie aangaan met die rare gedachten van mezelf. Ook geeft de stilte mij de rust om dingen netjes op een rijtje te zetten en te bloggen.
Als ik dan de jongeren van nu bekijk, dan denk ik vaak: “Zouden ze stilte ook zo eng vinden als ik toen?” Misschien zijn de jongeren van nu helemaal niet zo anders als ik vroeger. Ze hebben alleen meer spullen om hun angsten te verbergen.