“Waar zijn die glitter kousen nou toch,” roep ik vertwijfeld terwijl ik het kaartje van de corrigerende onderbroek ruk. Die onderbroeken waren in de aanbieding bij de Hema: drie halen, twee betalen. Een paar boxen met de omvang van een yurt zijn dus snel gescoord.

Corrigeer je maar suf denk ik, terwijl ik de box over het kruis van de nu al jeukende glitter kousen trek. The little black dress blijkt too little, ondanks de zwarte yurt.
Je merkt het al, we moeten op chique.
Op chique naar het kerstdiner van achternicht Hermien.
Hermien is niet mijn achternicht maar die van mijn moeder.
Ik heb trouwens nooit geweten dat mijn moeder op haar 88e nog achternichten had.
Blijkbaar is die tak van de familie nog in staat om zonder blender een kerstdiner naar binnen te werken.
Nog steeds vechtend met het kruis en de yurt, start ook het bekvechten met de verkering.
Hij rijdt, correctie hij moet rijden. Naar Zuid-Limburg op Eerste Kerstdag voor een diner met een achternicht van mijn moeder en nog wat (ook mij onbekende) familieleden.
Had ik al verteld dat zij eerst op Texel opgehaald moet worden?
Ach, voor mijn familie is niks te gek….Drenthe, Den Helder, Brunssum.
We blijven een nachtje over in Herberg Wijdestede en rijden Tweede Kerstdag weer terug.
Zo staan we dus om half negen bekvechtend aan elkaar te plukken, alsof we kerstkalkoenen zijn. “Schat, die das….weet je het zeker?”
“Wat is er mis met een Mickey Mouse stropdas,” bitst hij terug.
Jassen aan, tassen in de auto, kerstmuziek uit de speakers en rijden maar.
Terwijl we over de Afsluitdijk rijden, zit de sfeer er goed in.
De glitterkousen jeuken, de yurt knelt en Chris Rea rijdt met ons mee.
Na anderhalf uur rijden hijsen we mijn moeder in Den Helder in de auto en gaan we op weg.
We nemen ons voor om bij de Zingende Wielen in Den Oever te lunchen.
Chris zingt zijn tweede rondje, mijn moeder klaagt over koude voeten, of de muziek zachter kan en dat ze ons niet kan verstaan.
De Zingende Wielen zingen niet, tenminste niet op Eerste Kerstdag, dus de lunch wordt overgeslagen. Na een verder, qua reistijd, voorspoedig verlopen autorit, komen we zonder te lunchen, aan in Brunssum.
Het humeur van mijn verkering zit inmiddels op het niveau van een lege Duracell batterij.
Mijn moeder heeft nog steeds koude voeten en inmiddels heeft ze ook ‘best trek’.
We stappen klokslag vijf uur restaurant Frunk binnen en vragen aan de uiterst vriendelijke (maar onverstaanbare) dame bij de receptie waar we het gezelschap van tante Hermien kunnen vinden. We worden verwezen naar zaal 3.
Nog net zonder routeplanner te raadplegen belanden we in een wat matig verlichte zaal, waarin veel mensen van mijn moeders leeftijd geanimeerde gesprekken voeren.
We parkeren mijn moeder aan een tafel bij de haard, geven haar een wijntje en een schaal hapjes. Wij proberen aan te sluiten bij het gezelschap. Vooral kijkend naar “de anderen” en nippend aan een drankje, probeer ik iets te herkennen aan familietrekjes.
Klokslag zes uur gaan we aan tafel.
Mijn moeder zit als eerste (want ze heeft nog steeds trek). Wij besluiten ook elk afzonderlijk van elkaar een plekje aan tafel te zoeken.
Brutaal als ik ben, positioneer ik me precies in het midden van de lange tafel naast een leeftijdgenote van mijn moeder. Ze draagt een goed zichtbaar gehoorapparaat en heeft een stevige +6 brilsterkte op haar neus.
Rechts van mij zit een een heer op leeftijd. Door zijn vestje en de sokken met sandalen, voel ik me acuut zwaar overdressed.
Het voorgerecht komt bijna direct op tafel, een garnalencocktail.
Ik probeer het gesprek met de dame links van mij te starten. Hallo ik ben Karin… en u bent? Ze kijkt me vragend aan, maar begrijpt dat ik me wil voorstellen. Hermina, zegt ze.
Wat mooi, zo is mijn tweede Doopnaam ook. Dat is vast een familienaam, omdat mijn oma ook Hermina heette.
Ze kijkt weer vragend en wijst nu op haar gehoorapparaat.
Ik knik en draai me naar links.
Ik stel me voor aan mijn buurman en hij beantwoordt mijn ‘ik ben Karin’ met een knikje en mompelt iets als Pankie. De gesprekken aan tafel kabbelen voort, maar eigenlijk versta ik er niets van. Limburgs is niet mijn taal, en zal het niet worden ook. Het serveren van de varkenshaas in champignonroomsaus doorbreekt de overpeinzingen. Ondertussen vloeit de drank rijkelijk. Ik zie aan de overkant mijn moeder ook lekker nippen aan haar inmiddels derde glas wijn. Dat wordt oppassen straks.
Het gesprek met de tafelgenoten vlot niet erg, maar ik zie mijn moeder steeds meer genietend om zich heen kijken, daar doe ik het voor!
Bij het dessert dat om half acht aangekondigd wordt, wordt er gezongen en krijgt mijn buurvrouw Hermina een ijscoupe met een stralend stukje vuurwerk erin.
Koffie na en om 8 uur staan we buiten.
Zowel mijn moeder als ikzelf hebben aardig meegedaan met de drankjes.
Gelukkig hoeven we niet terug naar Drenthe cq Texel, maar wandelen wat slingerend het kleine stukje naar Herberg Wijdestede.
Ik mag bij mijn moeder op de kamer en mijn verkering slaapt in de kamer naast ons. Hij besluit nog wat te gaan lezen op zijn kamer.
Niet alleen de reis, maar ook de wijntjes bij het eten, zijn geen dagelijkse kost voor mijn moeder, dus maken wij ons ook op om naar bed te gaan.
Terwijl ik mijn jeukende glitterkousen uit probeer te trekken voordat ik de yurt verwijderd heb, piept mijn telefoon. Een appje van een onbekend nummer: Waar waren jullie nou? Hermien
Vragend kijk ik mijn moeder aan…en lees het bericht aan haar voor.
Ze kijkt verward en zegt: Ja…..ik verstond vanavond aan tafel niet waar ze het allemaal over hadden en ik herkende echt helemaal niemand.
Ik heb mijn achternicht Hermien wel gezien trouwens… die zat in dat andere zaaltje.
Karin Winters