Vandaag was ik in het Stadshart van Zoetermeer voor Zoetermeer Actief. We versloegen het verloop van Koningsdag voor de nieuwssite. Leuk om te doen. ‘s Avonds gaan de vrijwilligers die die dag geholpen hebben mee naar de redactie (lees: keukentafel) en eten daar een eenvoudige doch voedzame maaltijd. We kwamen te praat over Toon Hermans. Over zijn timing in de sketch De ornitholoog, zijn Kroet en Polifinario en Roepieroepie imitaties en de timing van De voorzitter van ‘Ons genoegen’ (mevrouw Loof…. hutjes). En ik herinnerde mij een scene van een meisje van een jaar of acht. Kijk eerst even deze sketch van Toon Hermans en kijk ernaar met de blik van een achtjarige:

Wat een meester hè, die Toon Hermans!

Maar ik was dus acht jaar. En ik was woest! Echt woedend! Tot tranen toe boos! En zo boos dat ik moest stampvoeten en huilen en schreeuwen. Ik dacht echt dat die man op tv het antwoord wist en het niet wilde vertellen. Hij pestte me! Mijn vader probeerde me uit te leggen dat dit juist het grappige was. Maar ik snapte het niet. Ik kon het niet uitstaan dat die meneer maar niet vertelde wat er door het struikgewas ruiste.
Jaren later spraken we nog eens over deze sketch. Toon Hermans was weer op tv geweest of op de radio bij Andermans Veren dat weet ik niet meer. Dat luisterden we namelijk iedere zondagavond van zes tot acht (bedankt radio 2 voor het verwoesten van mijn zondagavond!). Mijn vader vertelde me hoe boos ik was omdat ik het antwoord niet kreeg te horen. Ik kon het niet geloven. Hoe had ik daar zo boos om kunnen zijn? Mijn vader legde uit dat ik de basisemotie wel had (woede) maar dat ik het toen nog niet kon omzetten naar de juiste emotie (humor). Ik was een kind van acht en nam alles letterlijk. We hebben er toen hartelijk om gelachen.
Jaren later, een paar jaar na het overlijden van mijn vader, zijn een paar geleerden erachter gekomen wat er nu daadwerkelijk door het struikgewas ruiste. Mijn vader had dat denk ik best wel willen weten. Pap, het is … (pdf)!
Nu nog kan ik er met een grote glimlach op terugkijken. Dat woedende meisje van acht. Wat was ze lief en ik denk dat mijn vader achteraf enorme lol gehad heeft om dat meiske dat de juiste emotie er niet bij kon vinden. Maar hij leerde het me wel. Achteraf. Bedankt pap!