Broodje brie – eigen werk
Verslavingen. Ik heb er een aantal: een paar onschuldige, maar ook een paar die flink uit de klauw kunnen lopen als ik niet oplet. Mijn onschuldige verslavingen zijn mijn blog en wordfeud op mijn smartphone. Maar ik ben ook verslaafd aan roken en eten.
Met roken ben ik bijna 12 jaar geleden gestopt en dat heb ik tot nu toe, met een kleine terugval tijdens een raar vriendje, goed volgehouden. Toen ik vorig jaar een foto van mijn longen liet maken, bleek dat ze helemaal schoon zijn. Daar was ik ontzettend blij mee. Mijn risico op vervelende ziektes is weer terug naar normaal. Die rookverslaving ben ik kwijt, hoewel ik waarschijnlijk na één sigaret al weer verslaafd zou zijn. Volgens mij heb ik het verslavingsgen.
Maar dan verslaafd zijn aan eten
Zonder neerbuigend te willen doen over andere verslavingen, is een eetverslaving wel het allermoeilijkste dat ik ken. Eten heb je namelijk nodig om in leven te blijven. Je kunt er dus niet mee stoppen, zoals met de meeste andere verslavingen.
Wat ik geleerd heb bij de bijeenkomsten die ik heb voordat ik mijn bypass krijg, is dat er verschillende stadia zijn van verzadiging:
- pijnlijk leeg
- leeg
- trek
- verzadigd
- vol
- overvol
Pijnlijk leeg heb ik een keer meegemaakt: ik zat in een bus van Italië naar Nederland en we hadden geen tijd meer om een broodje te kopen zodat we iets van avondeten zouden hebben. Ik had sinds de lunch niets meer gegeten en de eerstvolgende mogelijkheid kwam pas rond een uur of negen tijdens een tussenstop ergens in Frankrijk. Ik had dus zo’n 18 uur niets meer gegeten en het deed gewoon pijn. Ik huilde van de pijn. Pijnlijk leeg dus.
Overvol heeft iedereen waarschijnlijk wel eens meegemaakt: je hebt veel te veel gegeten. Op het moment dat je voorover buigt om je veters te strikken voel je het voedsel een antiperistaltische beweging richting je mondholte maken.
De truc is, zo vertelde de diëtiste, om te stoppen als je verzadigd bent. Dat doe je door te luisteren naar de communicatie tussen je hersenen en je maag. Je wordt een soort NSA met internetverkeer. Verzadiging treedt pas op na twintig minuten. Tenminste, je hersenen krijgen dat seintje pas na twintig minuten. Daarom moet ik straks langzaam eten, goed kauwen en heel goed leren luisteren naar mijn maag.
Maar dan ben je nog steeds verslaafd aan eten en ook mijn nieuwe maagje kan weer enorm oprekken, zodat ik mijn oude gewicht weer terug kan krijgen als ik niet oplet.
Ik moet dus structuur gaan aanbrengen
Er moet een planning gemaakt worden voor verschillende dingen: bewegen en eten. Zes keer per dag moet ik eten, twee keer per week krachttraining en drie keer in de week sporten. Daarnaast moet ik een planning maken voor het innemen van de medicijnen die ik moet gaan slikken.
Ik zie echt op tegen het maken van planningen. Ik kan het niet en ik houd me er eigenlijk nooit aan. Ik ben verslaafd aan eten en ik wil dus eigenlijk altijd eten. Hoe vol ik ook zit. Ook al kan ik straks niet meer zoveel eten als ik nu eet. Ik kan nog steeds te veel eten.
Het is namelijk zo dat je maag altijd al seintjes afgeeft naar je hersenen over je mate van verzadiging. Maar als je er niet naar luistert, de seintjes negeert, dan houden de seintjes op een gegeven moment op. Die seintjes moeten dus weer terug gaan komen. En ik moet er naar gaan luisteren…
